Αποχαιρετιστήρια Επιστολή...

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Ο Gabriel Garcia Marquez είναι από τους μεγαλύτερους λατινοαμερικάνους συγγραφείς του προηγούμενου αιώνα.

ΣΒΗΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ…

Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.

μτφρ. Κωστής Παλαμάς

Σε ευχαριστώ......

ΦΕΥΓΩ..

Φεύγω…

Αλλάζω…

Ανατρέπω όσα είχα μέχρι τώρα.

Έτσι πρέπει να γίνει. '

Είχα ένα όνειρο. Ακόμα το έχω.

Όμως τι αφήνω πίσω μου. Ίσως πολλά, ίσως και τίποτα.

Ερωτηματικά που μένουν ερωτηματικά και απλά περιμένουν το χρόνο να δείξει.

Φιλίες. Μάλλον δυνατές, μάλλον τυχαίες.

Ανθρώπους. Άνθρωποι που με ζητάνε και ζητάω. Ψάχνω και με ψάχνουν.

Μα αυτό που αφήνω πίσω μου είναι οι δρόμοι. Δρόμοι σκοτεινοί που οδηγούν σε λεωφόρο. Στενά που οδηγούν σε τοίχο….

Ίσως να μην αφήνω και τίποτα πίσω μου. Ίσως τα κουβαλάω μέσα μου…. Ίσως τα ρίξω ένα, ένα κάτω ώστε να βρω το δρόμο της επιστροφής.

Γιατί είναι ωραίο να φεύγεις, όταν ξέρεις ότι κάπου θα γυρίσεις, όταν..κάποτε..ίσως..

Μακριά λοιπόν από όσα με πλήγωσαν και από όσους με πλήγωσαν…

Καινούργια χρονιά……… καινούργια αρχή…….

ΜΟΝΙΜΩΣ Kenneth Koch

Κάποια μέρα τα Ουσιαστικά συγκεντρώθηκαν στον δρόμο.
Ένα επίθετο, μια σκοτεινή ομορφιά, πέρασε από κει.
Τα Ουσιαστικά γοητεύτηκαν, συγκινήθηκαν, έγιναν κάτι άλλο.
Την επόμενη μέρα ήρθε ένα Ρήμα και δημιούργησε την πρόταση.

Κάθε πρόταση λέει κάτι - για παράδειγμα, «Αν και ήταν σκοτεινή
και βροχερή μέρα όταν πέρασε το Επίθετο, θα θυμάμαι την αγνή
και γλυκιά έκφραση στο πρόσωπό της ως τη μέρα που θα φύγω
για πάντα από την πράσινη, αποδοτική γη.»
Ή, «Αντρέα, κλείνεις σε παρακαλώ το παράθυρο;»
Ή, για παράδειγμα, «Σ' ευχαριστώ, η ροζ γλάστρα στο περβάζι
του παραθύρου άλλαξε πρόσφατα χρώμα προς το ανοιχτό κίτρινο,
εξαιτίας της ζέστης από το εργαστήριο βραστήρων που βρίσκεται
εδώ κοντά.»

Την άνοιξη οι Προτάσεις και τα Ουσιαστικά ξάπλωσαν σιωπηλά
στο χορτάρι.
Εδώ και εκεί ακουγόταν κάποιος μοναχικός Σύνδεσμος που φώναζε,
«Και! Αλλά!»
Το Επίθετο όμως δεν εμφανίστηκε.

Όπως χάνεται το επίθετο στην πρόταση,
χάνομαι και 'γω στα μάτια σου, τα αυτιά σου, τη μύτη σου, τον
λαιμό σου-
Μ' έχεις μαγέψει μ' ένα φιλί
που μόνο αν καταστραφεί η γλώσσα θα σβήσει.

μτφρ. Βασίλης Παπαγεωργίου

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά. Με υγεία και ευτυχία. Και σύνεση και στοργή για τα πράγματα που αξίζουν, για τα πράγματα που μας αξίζουν. Να είστε όλοι καλά. Να γεμίζει η ζωή σας από σημαντικά αισθήματα.

Και πάλι, Χρόνια Καλά…

ΚΑΘΩΣ Η ΟΜΙΧΛΗ ΣΗΜΑΔΙΑ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ - Leonard Cohen

Καθώς η ομίχλη σημάδια δεν αφήνει
στο βαθυπράσινο το λόφο πάνω,
έτσι σημάδια δεν αφήνει και το σώμα μου
πάνω σου, ούτε ποτέ θ' αφήσει.

Όταν γεράκι κι άνεμος συναντηθούν
μετά τι τους απομένει;
έτσι εσύ κι εγώ συναντιόμαστε,
γυρίζουμε ύστερα, αποκοιμιόμαστε μετά.

Καθώς αντέχουν πολλές νύχτες
χωρίς φεγγάρι ή άστρο
έτσι κι εμείς θα το υπομείνουμε
αν φύγει ο ένας μας μακριά.

μτφρ. Ανδρέας Αγγελάκης

Υ.Γ. Σε ευχάριστω Παρείσακτε...

ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ...

Σαν καταλαγιάσουν οι θόρυβοι
της ημέρας που πιότερο κραυγές απελπισίας λες και είναι παρά χρώματα
στη χαμένη ταυτότητα των προσώπων.

Μα τόση βιασύνη! Να φτάσουμε που;
Πιάσε ένα θόρυβο και τεμάχισέ τον σε ήχους. Δες τι έχει μέσα και κάνε μια σύνθεση.
Αγωνία
Βιασύνη
Γαμήσι

Και τι άλλο, συνέχισε...
Δηλητήριο
Εγκλεισμό
Ζαλίκι

Και τι άλλο, ψάξε λιγάκι βαθύτερα...
Θλίψη
Ιδροκόπι
Καθήλωση
Λάβωμα
Μαρτύριο

Να λοιπόν που έπιασες ένα θόρυβο ημερινό και τον χώρισες σε δώδεκα ήχους.
Μπορείς τώρα να κάνεις μια σύνθεση;

Το περιβάλλον μολύνετε με τους ρύπους αυτούς. Μόλυνση δεν είναι μόνο
οι καμινάδες εργοστασίων και τα σκουπίδια στο δρόμο
μα κι ο αιθέρας της ψυχής που πια δεν έχει ρυθμό.

Αν ερχόμουν από μια διάσταση άλλη έναν πέμπτο ορίζοντα
θα νόμιζα πως οι άνθρωποι εκδικούνται τη φύση
μα θα μου πεις ήτανε πάντοτε η επιμήθεια το σκάφος
για να σπουδάζει ο άνθρωπος της ζωής του το λάθος.
.........

Γιώργος Πολίδης

ΖΕΝ...

Καρδιά μου......

Να αγαπάς δεν είναι τίποτα...
Να αγαπιέσαι είναι κάτι...
Να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι το ΠΑΝ!!!


Η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, εκτός…
Εκτός κι αν αποφασίσεις να την πεθάνεις εσύ....

Κρίμα που επέλεξες να την πεθάνεις...

Περίεργο βρέχει στους χωρισμούς...

Περίεργο, βρέχει στους χωρισμούς, πάντοτε βρέχει.

Όλα τα βλέπεις να τρεμίζουν δυσδιάκριτα

πίσω από `να τζάμι

που το κτυπάει ανήλεη η βροχή.

Κάνεις να το σκουπήσεις

μα το νερό,

αμέσως πάνω απ` το άλλο το νερό

όλο και το θαμπώνει πιο πολύ
καθώς απομακρύνεται στο δρόμο
έν` απολύτως ακαθόριστο περίγραμμα
και να! θολό, που κοντοστέκει λίγο
πριν διαλυθεί μες στη βροχή.

Βρέχει στους χωρισμούς.
Ακόμα και ν` αστράφτει κάτω από το φως,
ο κόσμος όλος.

Περίεργο! Βρέχει,
πάντοτε βρέχει.

Σταύρος Βαβούρης.

Σήμερα, έκλεψα.....

Σήμερα, έκλεψα ένα σου γέλιο. Συγχώρα με. Δεν ήταν στις προθέσεις μου, αλλά όταν το είδα να βγαίνει στα χείλη σου δεν άντεξα. Άπλωσα τα φύλλα της καρδιάς μου και του είπα να έρθει να κάτσει επάνω τους. Αμέσως, τα δίπλωσα και τα ξανάκρυψα. Μη φοβάσαι. Το γέλιο σου είναι σε καλά χέρια. Σε μέρος ζεστό, καθαρό και ήρεμο. Αν το νοιώθεις να κουνιέται και να ακούει συστηματικούς και επαναλαμβανόμενους θορύβους, εύχομαι να καταλάβεις ότι είναι οι χτύποι της καρδιάς μου που χτυπάνε για σένα.


Σήμερα, έκλεψα ένα σου δάκρυ. Θέλω να συγχωρέσεις τον εγωισμό μου να θέλω να σου κλέβω καθετί που σε πονάει. Το έβλεπα να κυλάει στο πρόσωπό σου και φοβήθηκα ότι θα σου το χαρακώσει. Δεν άντεξα. Άπλωσα τον αντίχειρά μου και το μάζεψα. Στην αρχή με έκαψε. Μετά το συνήθισα. Και με συνήθισε και εκείνο. Τώρα πια θα κλαις επάνω στα χέρια μου. Αυτά δεν έχουν ανάγκη. Έχουν ήδη χαρακιές. Αυλάκια για να κυλάν καλύτερα τα δάκρυά σου. Πότιζέ τα όποτε νοιώθεις βαριά την ψυχή σου. Δεν θα βαρυγκωμήσουν ποτέ.

Σήμερα, έκλεψα ένα σου φιλί. Ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, σήμερα πόθησα, ζήτησα και πήρα ένα σου φιλί. Καλά δεν έκανα;

( Pierre Farel)

Αγάπη & Μίσος…

                                                                         

Οι άνθρωποι, είναι παράξενα όντα…
Αγαπάνε και μισούν με το ίδιο πάθος, με την ίδια ένταση, με τον ίδιο τρόπο…
Και κάθε στιγμή είναι σε θέση να δώσουν και τη ζωή τους γι’ αυτό το πάθος τους…
Είναι σε θέση να πληρώσουν τίμημα βαρύ, για να πουν ότι ‘αγάπησαν’ ή ‘μίσησαν’…
Με δεδομένο ότι για το μίσος μπορείς να εγκληματήσεις, για την αγάπη μπορείς να κάνεις το ίδιο…
Πόσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομά της;;;
Πόσες ζωές έχουν καταστραφεί για την απόδειξή της;;;
Κι’ όμως, πιστεύουμε ότι η ‘αγάπη’ είναι ευγενές συναίσθημα, ενώ το μίσος είναι πρωτόγονο…
Στην μάχη της επιβίωσης, δεν υπάρχουν πρωτόγονα και ευγενή συναισθήματα…
Υπάρχει μόνο ζωή ή θάνατος…
Μέλλον ή παρελθόν…
Τίποτε άλλο…
Η αγάπη και το μίσος δίνουν ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα στην αρένα της επιβίωσης…
Ζωή ή θάνατος…
Μέλλον ή παρελθόν…
Διαλέγεις και παίρνεις…
Απλά, σαν άνθρωποι μπορούμε να δεχτούμε πιο εύκολα το συναίσθημα της ‘αγάπης’…
Ίσως, γιατί στην αρχή του δεν μας πονάει τόσο πολύ…
Ίσως, γιατί δεν καταλαβαίνουμε πότε μας πονάει…
Ίσως, γιατί εμείς μεγαλώσαμε για να ‘αγαπάμε’…
Ενώ με το μίσος ξεκινάμε αντίστροφα…
Ο πόνος μας έρχεται αμέσως…
Με το χρόνο απαλύνει και χάνεται…
Όμως, πάντα θυμόμαστε αυτή την πρώτη επαφή μας μαζί του…
Πάντα θυμόμαστε τον πόνο που μας προκάλεσε…
Και το αποκηρύττουμε…
Και το διώχνουμε…
Όσο μπορούμε βέβαια…
Αγαπημένο τους χρώμα, το κόκκινο…
Το κόκκινο της φωτιάς…
Σαν τη φωτιά που καίει από τη δύναμη του συναισθήματος…

Αγαπάμε ή μισούμε περισσότερο;;;

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΩΝ ΚΟΡΜΙΩΝ ΜΑΣ

 

Όπως το αποτύπωμα των κορμιών μας
Ούτε σημάδι δεν θ’ απομείνει πως βρεθήκαμε σ’ αυτό τον τόπο.
Ο κόσμος κλείνει πίσω μας,
Η άμμος ξαναστρώνεται.

Μπροστά μας είναι κιόλας ημερομηνίες
Που πια δεν υπάρχεις,
Κιόλας ένας άνεμος παρασύρει σύννεφα
Που δε θα βρέξουν πάνω στους δυο μας.

Και τ’ όνομά σου είναι κιόλας στις λίστες των επιβατών των πλοίων
Που και μόνο οι ονομασίες τους
Νεκρώνουν την καρδιά.

Οι τρεις γλώσσες που ξέρω,
Όλα τα χρώματα που μέσα τους βλέπω κι ονειρεύομαι:

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα με βοηθήσει.

ΓΕΧΟΥΝΤΑ ΑΜΙΧΑΪ

Α ΡΕ ΚΡΗΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΣΟΥ....Α ΡΕ ΠΑΤΡΙΔΑ!!!!

Να είσαι καλά βρε Κωστή...με την πρωτη ευκαιρία θα έρθω....
Φιλιά Πολλά!!!

Η πιο γλυκιά μαντινάδα!!!!

Σε ευχαριστώ πολύ....

Αρχή Και Τέλος...

 

- Φοβάσαι το τέλος;

- Εξαρτάται.

- Από τι;

- Αν αυτό που τελειώνει ήταν καλό ή άσχημο.

- Δεν έχει καμία σημασία. Ότι κι’ αν είναι. Είτε καλό, είτε άσχημο.

- Πως δεν έχει καμία σημασία. Αν ήταν άσχημο, καλώς τελειώνει. Αν ήταν καλό όμως, θα λυπηθώ και θα στεναχωρηθώ πολύ που τελειώνει.

- Δεν θα έπρεπε. Χωρίς να με θεωρήσεις υπέρ-αισιόδοξο, πιστεύω ότι κάθε τέλος κρύβει μία αρχή. Ή καλύτερα, κάθε τέλος είναι και μία αρχή.

- Δεν σε θεωρώ υπέρ-αισιόδοξο. Απλά, μου φαίνεται παράξενο. Δεν μπορώ να το δω έτσι.

- Άσε με να σου δώσω ένα παράδειγμα. Έστω, δύο άνθρωποι έχουν μία ερωτική σχέση. Όταν φτάνει στο τέλος της, πάει να πει ότι έχει κλείσει ο κύκλος της, ότι ήταν να δώσει στα μέλη της το έχει δώσει και αφήνει, τα μέλη της και πάλι, να τραβήξουν για άλλους δρόμους. Μπορεί εκείνη τη στιγμή, να στεναχωριούνται, αλλά σε βάθος χρόνου καταλαβαίνουν και συνειδητοποιούν ότι καλά έκαναν και χώρισαν. Έτσι δεν είναι;

- Εδώ παίζει ρόλο και ο χρόνος.

- Ο χρόνος βοηθάει να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις. Και να βρεις κάτι καινούργιο. Ο άνθρωπος είναι που κάνει την διαφορά.

- Δηλαδή;

- Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη μέσα του να ελπίζει και να προσπαθεί. Και, υποσυνείδητα, ξεπερνάει καταστάσεις και δεν πτοείται. Και το τέλος το αντιστρέφει και το κάνει αρχή. Και αυτό το κάνει σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και στον θάνατο.

- Τι εννοείς;

- Αυτοί που όρισαν τα πιστεύω της θρησκείας μας, όρισαν και τον θάνατο σαν την αρχή της αιώνιας ζωής. Δηλαδή, ακόμη και στο πιο μεγάλο αδιέξοδο της ζωής μας, που είναι ο θάνατος, δώσαμε στους εαυτούς μας, στα μυαλά μας, μία εναλλακτική. Μία συνέχεια. Μία αρχή. Την αιώνια ζωή. Κάτι μη πεπερασμένο. Κάτι άπειρο.

- Μα, εγώ στεναχωριέμαι όταν τελειώνει κάτι που μου έκανε καλό, που μου άρεσε. Αυτό, δεν μπορεί να το αλλάξει καμία θεωρία.

- Άμυνα είναι. Άμυνα του εαυτού σου στο χρόνο που σπατάλησες, που πέρασες με αυτό που τελειώνει. Αν ήταν να ξεπερνάς κάτι χωρίς πόνο, δεν θα σου άφηνε κανένα αποτύπωμα, δεν θα είχες εμπειρίες, δεν θα σε έκανε σοφό. Και η σοφία, οι εμπειρίες, χρειάζονται. Σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

- Πρέπει να πονάω για να αποκτώ εμπειρίες; Έτσι, χωρίς πόνο, δεν γίνεται;

- Έχει το τίμημά του.

- Το οποίο, πληρώνω ανελλιπώς.

- Ναι, αλλά πάντα έχεις τη δύναμη να το πληρώνεις. Δεν παραιτήθηκες ποτέ. Πληρώνεις και συνεχίζεις. Κάνεις το τέλος αρχή, ακόμη και στον πόνο σου.

- Από δω το είχες, από εκεί το είχες, επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο.

- Φέραμε το τέλος στην αρχή. Κλείσαμε κύκλο.

- Ωραίο σχήμα.

- Το τελειότερο.

- Πάλι τον αναφέρεις.

- Δεν το κάνω επίτηδες. Απλά, ορίζει την ζωή μας. Χωρίς προεξοχές, χωρίς γωνίες, χωρίς ανώμαλες ευθείες. Κλείνει προστατευτικά γύρω μας. Ενώνει τις άκρες μας. Αναβάλλει τις απαισιοδοξίες μας. Και δίνει συνέχεια στο ‘τέλος’ μας.

( Rachael Stroud)

Γεωμετρικά Σχήματα...

Σημείο…

Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ένα σημείο ανάμεσα σε τόσα άλλα. Εκείνος ένα. Εκείνη ένα. Σημεία στο χώρο. Μοναδιαίο και μοναδικό το καθένα. Ορισμένο με συντεταγμένες απόλυτα ορισμένες για το καθένα. Με ιδιομορφίες, με ανάγκες, με συναισθήματα, με απαιτήσεις. Κι’ όμως, τα δύο αυτά σημεία, ήρθαν να ενωθούν.

Ευθεία…

Μια ευθεία. Σύμφωνα με τον Ευκλείδη, μεταξύ δύο σημείων περνάει μία και μόνη ευθεία, η οποία είναι και ο συντομότερος δρόμος ανάμεσα στα δύο αυτά σημεία. Η ευθεία εκείνου και εκείνης, έχει αρχή και τέλος τους δυο τους, όσο αρχή και τέλος μπορεί να έχει μία ευθεία. Είναι, αξιωματικά, ο συντομότερος δρόμος ανάμεσά τους, αν και οι πεποιθήσεις τους μπορεί κάποια στιγμή να πίστευαν ότι ο συντομότερος δρόμος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι ο δρόμος της καρδιάς. Άρα, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι ο συντομότερος δρόμος ανάμεσά τους είναι η ευθεία που ενώνει τις καρδιές τους. Ασταθής μάλλον δρόμος, αναγκαίος για την σχέση των δύο σημείων, εκείνου και εκείνης.

Τρίγωνο…

Η καρδιά δεν ξέρει από σχήματα και δρόμους. Λειτουργεί αυτόνομα και αυτεξούσια. Με δικά της ‘θέλω’, με δικές της ανάγκες και απαιτήσεις. Έτσι, εύκολα πια, η ευθεία μπορεί να εκτραπεί. Μπορεί να αξιώσει, να περνάει κι’ από ένα άλλο σημείο, εκτός της ευθείας. Να δίνει υπόσταση σε ένα διαφορετικό σημείο, ένα σημείο εκτός της υπάρχουσας ευθείας. Και τότε, προκύπτει το τρίγωνο. Τρεις γωνιές, τρεις πλευρές, τρεις ευθείες τεμνόμενες ανά δύο. Και αναλόγως των πλευρών, ή καλύτερα των ευθειών που διανύει η καρδιά, δημιουργούνται και τα αντίστοιχα τρίγωνα. Σκαληνό, ισοσκελές, ισόπλευρο. Και επειδή η καρδιά δεν ξέρει από ισορροπίες, το τρίγωνο προκύπτει πάντα σκαληνό. Ένα σχήμα ιδιόμορφο, εντελώς ασύμμετρο και ανισοβαρές. Δύσκολη η ύπαρξή του για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Κύκλος…

Και όταν σπάσει το τρίγωνο, ένα τουλάχιστον σημείο αυτονομείται. Και δημιουργεί γύρω του ένα προστατευτικό κλοιό, για να μπορέσει να ξεπεράσει την κατάσταση του τριγώνου. Δημιουργεί έναν κύκλο, με κέντρο τον εαυτό του και ακτίνα ίση με το κοντινότερο σε αυτό σημείο, που ξέρει ότι δεν θα το προδώσει. Και τις περισσότερες φορές, το σημείο αυτό είναι το ένα και το αυτό, με το κέντρο του κύκλου. Κλείνεται στον εαυτό του. Αρχή και τέλος το ίδιο, κέντρο και ακτίνα το ίδιο. Ώσπου, να βρει το επόμενο σημείο και πια να προσπαθήσει να ενωθεί μαζί του, όχι πια με την ευθεία της καρδιάς, αλλά με την ευθεία της λογικής. Και τότε, ο κύκλος της ζωής κλείνει. Και τότε, ο κύκλος της ζωής ανοίγει.

(By Marlene Healey)

ΣΚΟΤΑΔΙ...

Σκοτεινά τα μάτια μου, σαν την ασπρόμαυρη εικόνα σου να φεύγεις.
Σκοτεινή η μέρα, όπως τα σύννεφα που με σκεπάζουνε.
Τεράστιο το κενό που νιώθει η ψυχή μου.
Τεράστιο και το γιατί, γιατί δεν πάλεψες.
Γιατί δε διεκδίκησες, έφυγες με μια παραίτηση.
Το δύσκολο το διεκδικείς, το κερδίζεις και το κρατάς για πάντα.
Το εύκολο έρχεται και φεύγει ίδιο....
Είναι άδικο να φεύγεις με την ψευδαίσθηση της μάχης που ήταν εξαρχής χαμένη.
Άδικο και κρίμα, αλλά ποιος νοιάζεται......
Η ψυχή είναι βαθιά για ν' αντέξει τις κόκκινες μαχαιριές, αλλά ως πότε;
Και... αργεί να ξημερώσει...
Οι εφιάλτες είναι πάντα εδώ...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!!

Ξεκίνησα να γράψω κάτι μα το ξέχασα.
Δεν υπήρχε τίποτ' άλλο από σένα.

Κάθε που θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου
λιγοστεύω τις φορές που σε κοιτάω.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!!

........Να ονειρεύεσαι, να ερωτεύεσαι....
Να ζεις αληθινά για να περνάς καλά..
Χαμογέλα...Σου πάει να Χαμογελάς!!!!

Αφιερωμένο στον φίλο μου Νικόλα Κ.

Η Επιλογή Δική σου...

Το αληθινό πρόβλημα είναι να διαλέξεις
αν θα κυνηγάς τις σκιές
ή θα δεχτείς να είσαι κυνηγημένος.
Να βγείς από αυτές
ή να τις κάνεις καθεστώς....

ΣΚΥΦΤΟΣ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ!!

Σκυφτός στο δειλινό, ρίχνω τα θλιμμένα δίχτυα μου
στα ωκεάνεια μάτια σου.

Εκεί γιγαντώνεσαι και καίει στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που χτυπάει τα χέρια σαν τον ναυαγό.

Κάνω σινιάλα κόκκινα, στ’ αφηρημένα μάτια σου
που κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια κάποιου φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου γυναίκα μακρινή, δική μου,
στιγμές από το βλέμμα σου προβάλλει η έκτη του τρόμου.

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα θλιμμένα δίχτυα μου
σ’ εκείνη τη θάλασσα που φουρτουνιάζει τα ωκεάνεια μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια
που σπιθίζουν σαν την ψυχή μου όταν σ’ αγαπώ.

Στη σκοτεινή φοράδα της καλπάζει η νύχτα
σκορπώντας γαλάζια στάχυα πάνω στον κάμπο.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΩΝ ΚΟΡΜΙΩΝ ΜΑΣ

Όπως το αποτύπωμα των κορμιών μας
Ούτε σημάδι δεν θ’ απομείνει πως βρεθήκαμε σ’ αυτό τον τόπο.
Ο κόσμος κλείνει πίσω μας,
Η άμμος ξαναστρώνεται.

Μπροστά μας είναι κιόλας ημερομηνίες
Που πια δεν υπάρχεις,
Κιόλας ένας άνεμος παρασύρει σύννεφα
Που δε θα βρέξουν πάνω στους δυο μας.

Και τ’ όνομά σου είναι κιόλας στις λίστες των επιβατών των πλοίων
Που και μόνο οι ονομασίες τους
Νεκρώνουν την καρδιά.

Οι τρεις γλώσσες που ξέρω,
Όλα τα χρώματα που μέσα τους βλέπω κι ονειρεύομαι:

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα με βοηθήσει.

Αφιερωμένο στο φίλο μου τον Παρείσακτο που ξέρω ότι του αρέσει πολύ.....

Αγάπη Ψεύτρα !!!

Κάποτε έρχεται μια αγάπη ψεύτρα.
Και σε κοιμίζει με ένα θάνατο γλυκό.
Σε ταξιδεύει σε πορφυρές θάλασσες.
Που μοιάζουν να χουν το χρώμα της αγάπης.
Μα είναι το χρώμα της φωτιάς.
Καίγεσαι μα δεν το νιώθεις.. αρμενίζεις.
Ύστερα έρχεται η νύχτα
τόσο φωτεινή που ποτέ δεν είδες
Και κλαις...
Δεν βλέπεις το πέλαγο...
Αλλά το αίμα...
Το δικό σου
Και εσύ ωχρή ..νεκρή…καπετάνισσα του πόνου
Τιμονιέρισα στο τίποτα…
Και το αίμα στεγνώνει…και γίνεται ένας λεκές
Τόσο αποκρουστικός...
Σαν τις σκέψεις σου...
Που παγωμένες κοιτούν το κενό.
Το κενό που νόμιζαν θάλασσα..
Το κενό που νόμιζαν αγάπη..

Στον καθένα μας ανήκει και μια ανάμνηση απο μια αγάπη ψεύτρα....

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ !!!!!!

Η αγάπη μου για σένα
είναι ένα ταξιδι....
Ξεκινάει από πάντα
και τελειώνει  στο ποτέ....

Οι Σταγόνες Των Ζωών.

Μέσα στα σκοτάδια του χρόνου μια μυστηριακή φωτεινή πλημμύρα από αμέτρητα φώτα, ρέει σαν ένας ατέλειωτος καταρράκτης. Κανείς δεν γνωρίζει τις πηγές του. Κανείς δεν γνωρίζει σε ποια απόμακρη θάλασσα χύνεται. Είναι ο καταρράκτης της ζωής. Σαν τ’ αστέρια που πέφτουν, άπειρες ζωές διαγράφουν μία σύντομη φωτεινή γραμμή στο Χρονικό σκοτάδι και σβήνουν. Η ζωή στο σύνολο της μοιάζει μ’ ένα αιώνιο φωτεινό καταρράκτη, αλλά οι σταγόνες των ζωών που την αποτελούν δεν διαρκούν αιώνια. Κάθε άλλο. Το σκοτάδι του Χρόνου είναι πολύ πυκνό γι’ αυτές. Και μερικές από τις σταγόνες αυτές είμαστε εμείς. Και φιλοσοφούμε… Και μιλούμε για το μοιραίο… και λέμε ότι έτσι είναι η φύση… ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτη κατάσταση… ότι ο χρόνος είναι αδυσώπητος…

Ας δεχτούμε ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Ας υποθέσουμε ότι πιο πέρα υπάρχει μια άλλη ζωή. Δεν μας διώχνει το φόβο του...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ!!

Καρδούλα μου θέλω να ξέρεις ότι ήσουν, είσαι και θα είσαι τα πάντα για μένα.

Με έβγαλες από το σκοτάδι και μου έδειξες το ΦΩΣ.
Με τράβηξες από την μιζέρια και μου έδειξες την ΧΑΡΑ.
Με πήρες από το χέρι και μου έμαθες να αισθάνομαι, να ζω, να χαίρομαι, να γελώ….
Μου έμαθες τον έρωτα, την ηδονή, την απόλαυση, την μαγεία της στιγμής..
Μου έμαθες να αγαπώ, να σ’αγαπώ, να σε λατρεύω..
Με αγκάλιασες, με χόρεψες, με ταξίδεψες με τα φτερά σου και μου έδειξες την ζωή.
Τώρα καρδιά μου …..έφυγες για άλλού παίρνοντας μαζί σου την καρδιά μου, την ζωή μου….
Ελπίζω να αισθάνεσαι ότι η σκέψη μου είναι κάθε μέρα εκεί, δίπλα σου και σου κρατάει συντροφιά…όσα χρόνια και αν περάσουν θα είναι πάντα εκεί….

Θα έρθω ψυχή μου μια μέρα να σε βρω εκεί ψηλά….να χορέψουμε πάλι εκείνον τον χορό που μας ένωσε τότε…θυμάσαι? Σαν σήμερα ήταν που με πλησίασες για πρώτη φορά και μου ζήτησες να χορέψουμε …Σαν σήμερα ήταν που ενώθηκαν οι ματιές μας, οι καρδιές μας, οι ψυχές μας….

Να προσέχεις καρδούλα μου εκεί ψηλά και να με προσέχεις.


Υ.Γ. Σου αφιερώνω το τραγούδι μας καρδιά μου...

Αφιερωμένο στον πολύ αγαπημένο μου Francesco που έφυγε νωρίς..

ΑΔΥΝΑΜΙΑ!!

Αν κλάψω μην σταματήσεις,
φύγε εγώ δεν μπορώ!
Αν σου κρατήσω το χέρι
μην μείνεις
διώξε με, εγώ δεν μπορώ!
Αν με ζητήσεις, θα με βρεις
σ'έκρυψα στην καρδιά μου.
ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΠΑΝΤΑ!!

ΟΣΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΤΟΣΟ ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΑ!

Όσο με αγάπησες ,τόσο σε πρόδωσα

Όσο με πρόδωσες σε είχα αγαπήσει
Όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα
Και όσο με μίσησες με έχω μισήσει
Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο
Και είναι ένα αύριο δίχως εικόνες
Ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο
Ίσως περάσουν και αυτοί οι χειμώνες
Είναι χλωμό του ουρανού το στερέωμα
Και τούτη η πόλη φαρμάκι να στάζει
Έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα
Να σε αντικρίζω καθώς θα χαράζει...

Σ' ΑΓΑΠΩ!!!!

Σ’ αγαπώ περισσότερο απ΄όσο μια ανθρώπινη καρδιά μπορεί να αγαπήσει,
περισσότερο απ΄όσο ένας ποιητής ονειρεύεται ή ένας ερωτευμένος αισθάνεται.

Είσαι το σύννεφο με το υπέροχο άρωμα που στάλθηκε απ΄τον παράδεισο,
για να ρίξει πάνω μου τη βροχή του, την ευλογημένη δροσιά.

Αισθάνομαι την καρδιά σου, τις φλέβες σου να κυλούν μέσα στις δικές μου,
χωρίς καμιά χαραμάδα ανάμεσα μας για να χωθεί ο ακάθαρτος κόσμος.

Η καρδιά μου στέκει απέναντι στη δική σου, αντικρίζει τη δίδυμη εικόνα της,
σαν δυο χέρια που πλέκονται σε αέρινο όρκο.
Μέσα μας κόκκινο κρασί ενώνεται με κόκκινο κρασί,
φτιάχνουν μείγμα μεθυστικό από άρωμα, αύρα και δροσιά του πρωινού.

Σε σένα και σε μένα η φωτιά φουντώνει, χωρίς κανείς να ρίχνει ξύλα.
Μολονότι είμαστε ήρεμοι, η καταιγίδα ξεσπά μέσα μας.

ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!

EUGENIO MONTALE (1896-1981)

Non chiederci la parola che squadri da ogni lato

l' animo nostro informe, e a lettere di fuoco
lo dichiari e risplenda come un croco
perduto in mezzo a un polveroso prato.
Ah l'uomo che se ne va sicuro,
agli altri ed a se stresso amico,
e l' ombra sua non cura che la canicola
strampa sopra uno scalcinato muro!
Non domandarci la formula che mondi possa aprirti,
s― qualche storta sillaba e secca come un ramo.
Codesto solo oggi possiamo dirti,
ci* che non siamo, ci* che non vogliamo.



• ΕΟΥΤΖΕΝΙΟ ΜΟΝΤΑΛΕ (1896-1981)

Μη μας ζητάς τη λέξη που την άπλαστη να ορθογωνιάζει
ψυχή μας, από την κάθε της πλευρά και να τη φανερώνει
με πύρινα γράμματα και σαν κρόκος σ' ένα γεμάτο σκόνη
λιβάδι καταμεσής χαμένος ν' απαυγάζει.

Αχ ο άνθρωπος που βέβαιος πάει σε δρόμο χαραγμένο
με τους άλλους και με τον εαυτό του φίλος, ενώ συνάμα
για τη σκιά του δεν νοιάζεται, που το κυνικό το κάμα
σε τοίχο την αποτυπώνει με σοβά πεσμένο!

Μη από μας τον τύπο γυρεύεις που κόσμους θα σου ανοίξει,
μα κάποια στρεβλή και ξερή σαν κλαδί συλλαβή να σου πούμε.
Σήμερα μόνο ένα πράγμα ο λόγος μας μπορεί να σου δείξει,
τι είναι αυτό που δεν είμαστε, τι δεν επιθυμούμε.

ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ!!!!

Μάθε να ελπίζεις, γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία….
Μάθε να κάνεις όνειρα στ’ αστέρια …
Μάθε να γεύεσαι κάθε στιγμή και ας ξέρεις ότι περνά και χάνεται στον χρόνο..
Μάθε να ζεις απλά στον δικό σου κόσμο.
Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου και μετά τους άλλους και ανάμεσά τους ξεχώρισε μια θέση για αυτόν, τον παντοτινό έρωτα σου!!!
Η αγάπη είναι όνειρο και την ζωή στολίζει, πριν αγαπήσεις άνθρωπο πρόσεξε να το αξίζει….
Τα λόγια σου πριν πεις μέτρα τα ένα-ένα και της καρδιάς σου το κλειδί μην το δώσεις σε κανέναν..
Και αν από αγάπη πληγωθείς μην κλάψεις μην δακρύσεις έτσι είναι όλα στην ζωή ή χάνεις ή κερδίζεις.
Δεν αξίζει να κλαίς για μια αγάπη ….δεν μπορεί να την σβήσει το δάκρυ..
Δεν αξίζει να κλαίς , να δακρύζεις κάθε φόρα που τον αντικρίζεις …δεν αξίζει η καρδιά σου να ματώνει κάθε όμορφο έτσι τελειώνει..

Κάνε κουράγιο, ψηλά το κεφάλι όμορφες μέρες θα ‘ρθουνε και πάλι!!!!

ΕΙΣΑΙ Η ΦΩΝΗ!!!!!!!!!!!!

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΞΕΡΕΣ

Δεν είσαι δίπλα μου και όμως υπάρχεις μέσα μου.
Τριγυρνάς στο μυαλό μου…..

Μέσα από τα μάτια σου ταξιδεύω σε ένα εντελώς δικό μου κόσμο που μόνο εγώ μπορώ να φανταστώ.

Η αγκαλιά σου…..το πιο ασφαλές κρησφύγετο για μένα .

Η μυρωδιά σου με τρελαίνει….με ανατριχιάζει….

Μου μιλάς και πιάνομαι από τα χείλη σου περιμένοντας πότε θα αγγίξουν τα δικά μου.

Η φωνή σου η πιο ερωτική μπαλάντα που έχω ακούσει ποτέ….

Ο χτύπος της καρδιά σου ξυπνάει τις αισθήσεις μου…

Η ανάσα σου…..η δική μου αναπνοή για να συνεχίζω να ζω.

Ξέρω πως αυτό που έζησα άγγιζε το όνειρο….Γι’αυτό και δεν κράτησε. Γιατί τα όνειρα είναι ΑΠΙΑΣΤΑ….και αυτό που έζησα μαζί σου ήταν ένα άπιαστο όνειρο.

Μακάρι να ξέρες πως όλα αυτά τα γράφω για σένα…

Μακάρι να είχες αισθανθεί, όταν σου είπα και σου έδειξα, το πόσο ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ!!!

ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ!!!!!!

ΣΕ ΠΡΟΚΑΛΩ ΣΕ ΜΑΧΗ........

IL MONDO MIO!!!!!

Io sono qui... in un mondo che ormai, gira intorno a vuoto... lontano dal tuo sole, e piove, ma io... qualche cosa farò, per sentire ancora... tutto il calore, che ora non ho... e avere un po' di pace, che ora non ho... e luce ne...i miei occhi, che ora non ho... una direzione giusta, che ora non ho... che ora non ho...

Η ΖΩΗ ΜΟΥ...