Αγάπη & Μίσος…

                                                                         

Οι άνθρωποι, είναι παράξενα όντα…
Αγαπάνε και μισούν με το ίδιο πάθος, με την ίδια ένταση, με τον ίδιο τρόπο…
Και κάθε στιγμή είναι σε θέση να δώσουν και τη ζωή τους γι’ αυτό το πάθος τους…
Είναι σε θέση να πληρώσουν τίμημα βαρύ, για να πουν ότι ‘αγάπησαν’ ή ‘μίσησαν’…
Με δεδομένο ότι για το μίσος μπορείς να εγκληματήσεις, για την αγάπη μπορείς να κάνεις το ίδιο…
Πόσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομά της;;;
Πόσες ζωές έχουν καταστραφεί για την απόδειξή της;;;
Κι’ όμως, πιστεύουμε ότι η ‘αγάπη’ είναι ευγενές συναίσθημα, ενώ το μίσος είναι πρωτόγονο…
Στην μάχη της επιβίωσης, δεν υπάρχουν πρωτόγονα και ευγενή συναισθήματα…
Υπάρχει μόνο ζωή ή θάνατος…
Μέλλον ή παρελθόν…
Τίποτε άλλο…
Η αγάπη και το μίσος δίνουν ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα στην αρένα της επιβίωσης…
Ζωή ή θάνατος…
Μέλλον ή παρελθόν…
Διαλέγεις και παίρνεις…
Απλά, σαν άνθρωποι μπορούμε να δεχτούμε πιο εύκολα το συναίσθημα της ‘αγάπης’…
Ίσως, γιατί στην αρχή του δεν μας πονάει τόσο πολύ…
Ίσως, γιατί δεν καταλαβαίνουμε πότε μας πονάει…
Ίσως, γιατί εμείς μεγαλώσαμε για να ‘αγαπάμε’…
Ενώ με το μίσος ξεκινάμε αντίστροφα…
Ο πόνος μας έρχεται αμέσως…
Με το χρόνο απαλύνει και χάνεται…
Όμως, πάντα θυμόμαστε αυτή την πρώτη επαφή μας μαζί του…
Πάντα θυμόμαστε τον πόνο που μας προκάλεσε…
Και το αποκηρύττουμε…
Και το διώχνουμε…
Όσο μπορούμε βέβαια…
Αγαπημένο τους χρώμα, το κόκκινο…
Το κόκκινο της φωτιάς…
Σαν τη φωτιά που καίει από τη δύναμη του συναισθήματος…

Αγαπάμε ή μισούμε περισσότερο;;;

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΩΝ ΚΟΡΜΙΩΝ ΜΑΣ

 

Όπως το αποτύπωμα των κορμιών μας
Ούτε σημάδι δεν θ’ απομείνει πως βρεθήκαμε σ’ αυτό τον τόπο.
Ο κόσμος κλείνει πίσω μας,
Η άμμος ξαναστρώνεται.

Μπροστά μας είναι κιόλας ημερομηνίες
Που πια δεν υπάρχεις,
Κιόλας ένας άνεμος παρασύρει σύννεφα
Που δε θα βρέξουν πάνω στους δυο μας.

Και τ’ όνομά σου είναι κιόλας στις λίστες των επιβατών των πλοίων
Που και μόνο οι ονομασίες τους
Νεκρώνουν την καρδιά.

Οι τρεις γλώσσες που ξέρω,
Όλα τα χρώματα που μέσα τους βλέπω κι ονειρεύομαι:

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα με βοηθήσει.

ΓΕΧΟΥΝΤΑ ΑΜΙΧΑΪ

Α ΡΕ ΚΡΗΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΣΟΥ....Α ΡΕ ΠΑΤΡΙΔΑ!!!!

Να είσαι καλά βρε Κωστή...με την πρωτη ευκαιρία θα έρθω....
Φιλιά Πολλά!!!

Η πιο γλυκιά μαντινάδα!!!!

Σε ευχαριστώ πολύ....

Αρχή Και Τέλος...

 

- Φοβάσαι το τέλος;

- Εξαρτάται.

- Από τι;

- Αν αυτό που τελειώνει ήταν καλό ή άσχημο.

- Δεν έχει καμία σημασία. Ότι κι’ αν είναι. Είτε καλό, είτε άσχημο.

- Πως δεν έχει καμία σημασία. Αν ήταν άσχημο, καλώς τελειώνει. Αν ήταν καλό όμως, θα λυπηθώ και θα στεναχωρηθώ πολύ που τελειώνει.

- Δεν θα έπρεπε. Χωρίς να με θεωρήσεις υπέρ-αισιόδοξο, πιστεύω ότι κάθε τέλος κρύβει μία αρχή. Ή καλύτερα, κάθε τέλος είναι και μία αρχή.

- Δεν σε θεωρώ υπέρ-αισιόδοξο. Απλά, μου φαίνεται παράξενο. Δεν μπορώ να το δω έτσι.

- Άσε με να σου δώσω ένα παράδειγμα. Έστω, δύο άνθρωποι έχουν μία ερωτική σχέση. Όταν φτάνει στο τέλος της, πάει να πει ότι έχει κλείσει ο κύκλος της, ότι ήταν να δώσει στα μέλη της το έχει δώσει και αφήνει, τα μέλη της και πάλι, να τραβήξουν για άλλους δρόμους. Μπορεί εκείνη τη στιγμή, να στεναχωριούνται, αλλά σε βάθος χρόνου καταλαβαίνουν και συνειδητοποιούν ότι καλά έκαναν και χώρισαν. Έτσι δεν είναι;

- Εδώ παίζει ρόλο και ο χρόνος.

- Ο χρόνος βοηθάει να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις. Και να βρεις κάτι καινούργιο. Ο άνθρωπος είναι που κάνει την διαφορά.

- Δηλαδή;

- Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη μέσα του να ελπίζει και να προσπαθεί. Και, υποσυνείδητα, ξεπερνάει καταστάσεις και δεν πτοείται. Και το τέλος το αντιστρέφει και το κάνει αρχή. Και αυτό το κάνει σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και στον θάνατο.

- Τι εννοείς;

- Αυτοί που όρισαν τα πιστεύω της θρησκείας μας, όρισαν και τον θάνατο σαν την αρχή της αιώνιας ζωής. Δηλαδή, ακόμη και στο πιο μεγάλο αδιέξοδο της ζωής μας, που είναι ο θάνατος, δώσαμε στους εαυτούς μας, στα μυαλά μας, μία εναλλακτική. Μία συνέχεια. Μία αρχή. Την αιώνια ζωή. Κάτι μη πεπερασμένο. Κάτι άπειρο.

- Μα, εγώ στεναχωριέμαι όταν τελειώνει κάτι που μου έκανε καλό, που μου άρεσε. Αυτό, δεν μπορεί να το αλλάξει καμία θεωρία.

- Άμυνα είναι. Άμυνα του εαυτού σου στο χρόνο που σπατάλησες, που πέρασες με αυτό που τελειώνει. Αν ήταν να ξεπερνάς κάτι χωρίς πόνο, δεν θα σου άφηνε κανένα αποτύπωμα, δεν θα είχες εμπειρίες, δεν θα σε έκανε σοφό. Και η σοφία, οι εμπειρίες, χρειάζονται. Σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

- Πρέπει να πονάω για να αποκτώ εμπειρίες; Έτσι, χωρίς πόνο, δεν γίνεται;

- Έχει το τίμημά του.

- Το οποίο, πληρώνω ανελλιπώς.

- Ναι, αλλά πάντα έχεις τη δύναμη να το πληρώνεις. Δεν παραιτήθηκες ποτέ. Πληρώνεις και συνεχίζεις. Κάνεις το τέλος αρχή, ακόμη και στον πόνο σου.

- Από δω το είχες, από εκεί το είχες, επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο.

- Φέραμε το τέλος στην αρχή. Κλείσαμε κύκλο.

- Ωραίο σχήμα.

- Το τελειότερο.

- Πάλι τον αναφέρεις.

- Δεν το κάνω επίτηδες. Απλά, ορίζει την ζωή μας. Χωρίς προεξοχές, χωρίς γωνίες, χωρίς ανώμαλες ευθείες. Κλείνει προστατευτικά γύρω μας. Ενώνει τις άκρες μας. Αναβάλλει τις απαισιοδοξίες μας. Και δίνει συνέχεια στο ‘τέλος’ μας.

( Rachael Stroud)

Γεωμετρικά Σχήματα...

Σημείο…

Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ένα σημείο ανάμεσα σε τόσα άλλα. Εκείνος ένα. Εκείνη ένα. Σημεία στο χώρο. Μοναδιαίο και μοναδικό το καθένα. Ορισμένο με συντεταγμένες απόλυτα ορισμένες για το καθένα. Με ιδιομορφίες, με ανάγκες, με συναισθήματα, με απαιτήσεις. Κι’ όμως, τα δύο αυτά σημεία, ήρθαν να ενωθούν.

Ευθεία…

Μια ευθεία. Σύμφωνα με τον Ευκλείδη, μεταξύ δύο σημείων περνάει μία και μόνη ευθεία, η οποία είναι και ο συντομότερος δρόμος ανάμεσα στα δύο αυτά σημεία. Η ευθεία εκείνου και εκείνης, έχει αρχή και τέλος τους δυο τους, όσο αρχή και τέλος μπορεί να έχει μία ευθεία. Είναι, αξιωματικά, ο συντομότερος δρόμος ανάμεσά τους, αν και οι πεποιθήσεις τους μπορεί κάποια στιγμή να πίστευαν ότι ο συντομότερος δρόμος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι ο δρόμος της καρδιάς. Άρα, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι ο συντομότερος δρόμος ανάμεσά τους είναι η ευθεία που ενώνει τις καρδιές τους. Ασταθής μάλλον δρόμος, αναγκαίος για την σχέση των δύο σημείων, εκείνου και εκείνης.

Τρίγωνο…

Η καρδιά δεν ξέρει από σχήματα και δρόμους. Λειτουργεί αυτόνομα και αυτεξούσια. Με δικά της ‘θέλω’, με δικές της ανάγκες και απαιτήσεις. Έτσι, εύκολα πια, η ευθεία μπορεί να εκτραπεί. Μπορεί να αξιώσει, να περνάει κι’ από ένα άλλο σημείο, εκτός της ευθείας. Να δίνει υπόσταση σε ένα διαφορετικό σημείο, ένα σημείο εκτός της υπάρχουσας ευθείας. Και τότε, προκύπτει το τρίγωνο. Τρεις γωνιές, τρεις πλευρές, τρεις ευθείες τεμνόμενες ανά δύο. Και αναλόγως των πλευρών, ή καλύτερα των ευθειών που διανύει η καρδιά, δημιουργούνται και τα αντίστοιχα τρίγωνα. Σκαληνό, ισοσκελές, ισόπλευρο. Και επειδή η καρδιά δεν ξέρει από ισορροπίες, το τρίγωνο προκύπτει πάντα σκαληνό. Ένα σχήμα ιδιόμορφο, εντελώς ασύμμετρο και ανισοβαρές. Δύσκολη η ύπαρξή του για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Κύκλος…

Και όταν σπάσει το τρίγωνο, ένα τουλάχιστον σημείο αυτονομείται. Και δημιουργεί γύρω του ένα προστατευτικό κλοιό, για να μπορέσει να ξεπεράσει την κατάσταση του τριγώνου. Δημιουργεί έναν κύκλο, με κέντρο τον εαυτό του και ακτίνα ίση με το κοντινότερο σε αυτό σημείο, που ξέρει ότι δεν θα το προδώσει. Και τις περισσότερες φορές, το σημείο αυτό είναι το ένα και το αυτό, με το κέντρο του κύκλου. Κλείνεται στον εαυτό του. Αρχή και τέλος το ίδιο, κέντρο και ακτίνα το ίδιο. Ώσπου, να βρει το επόμενο σημείο και πια να προσπαθήσει να ενωθεί μαζί του, όχι πια με την ευθεία της καρδιάς, αλλά με την ευθεία της λογικής. Και τότε, ο κύκλος της ζωής κλείνει. Και τότε, ο κύκλος της ζωής ανοίγει.

(By Marlene Healey)

ΣΚΟΤΑΔΙ...

Σκοτεινά τα μάτια μου, σαν την ασπρόμαυρη εικόνα σου να φεύγεις.
Σκοτεινή η μέρα, όπως τα σύννεφα που με σκεπάζουνε.
Τεράστιο το κενό που νιώθει η ψυχή μου.
Τεράστιο και το γιατί, γιατί δεν πάλεψες.
Γιατί δε διεκδίκησες, έφυγες με μια παραίτηση.
Το δύσκολο το διεκδικείς, το κερδίζεις και το κρατάς για πάντα.
Το εύκολο έρχεται και φεύγει ίδιο....
Είναι άδικο να φεύγεις με την ψευδαίσθηση της μάχης που ήταν εξαρχής χαμένη.
Άδικο και κρίμα, αλλά ποιος νοιάζεται......
Η ψυχή είναι βαθιά για ν' αντέξει τις κόκκινες μαχαιριές, αλλά ως πότε;
Και... αργεί να ξημερώσει...
Οι εφιάλτες είναι πάντα εδώ...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!!

Ξεκίνησα να γράψω κάτι μα το ξέχασα.
Δεν υπήρχε τίποτ' άλλο από σένα.

Κάθε που θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου
λιγοστεύω τις φορές που σε κοιτάω.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!!

........Να ονειρεύεσαι, να ερωτεύεσαι....
Να ζεις αληθινά για να περνάς καλά..
Χαμογέλα...Σου πάει να Χαμογελάς!!!!

Αφιερωμένο στον φίλο μου Νικόλα Κ.

Η Επιλογή Δική σου...

Το αληθινό πρόβλημα είναι να διαλέξεις
αν θα κυνηγάς τις σκιές
ή θα δεχτείς να είσαι κυνηγημένος.
Να βγείς από αυτές
ή να τις κάνεις καθεστώς....

ΣΚΥΦΤΟΣ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ!!

Σκυφτός στο δειλινό, ρίχνω τα θλιμμένα δίχτυα μου
στα ωκεάνεια μάτια σου.

Εκεί γιγαντώνεσαι και καίει στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που χτυπάει τα χέρια σαν τον ναυαγό.

Κάνω σινιάλα κόκκινα, στ’ αφηρημένα μάτια σου
που κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια κάποιου φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου γυναίκα μακρινή, δική μου,
στιγμές από το βλέμμα σου προβάλλει η έκτη του τρόμου.

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα θλιμμένα δίχτυα μου
σ’ εκείνη τη θάλασσα που φουρτουνιάζει τα ωκεάνεια μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια
που σπιθίζουν σαν την ψυχή μου όταν σ’ αγαπώ.

Στη σκοτεινή φοράδα της καλπάζει η νύχτα
σκορπώντας γαλάζια στάχυα πάνω στον κάμπο.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΩΝ ΚΟΡΜΙΩΝ ΜΑΣ

Όπως το αποτύπωμα των κορμιών μας
Ούτε σημάδι δεν θ’ απομείνει πως βρεθήκαμε σ’ αυτό τον τόπο.
Ο κόσμος κλείνει πίσω μας,
Η άμμος ξαναστρώνεται.

Μπροστά μας είναι κιόλας ημερομηνίες
Που πια δεν υπάρχεις,
Κιόλας ένας άνεμος παρασύρει σύννεφα
Που δε θα βρέξουν πάνω στους δυο μας.

Και τ’ όνομά σου είναι κιόλας στις λίστες των επιβατών των πλοίων
Που και μόνο οι ονομασίες τους
Νεκρώνουν την καρδιά.

Οι τρεις γλώσσες που ξέρω,
Όλα τα χρώματα που μέσα τους βλέπω κι ονειρεύομαι:

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα με βοηθήσει.

Αφιερωμένο στο φίλο μου τον Παρείσακτο που ξέρω ότι του αρέσει πολύ.....

Αγάπη Ψεύτρα !!!

Κάποτε έρχεται μια αγάπη ψεύτρα.
Και σε κοιμίζει με ένα θάνατο γλυκό.
Σε ταξιδεύει σε πορφυρές θάλασσες.
Που μοιάζουν να χουν το χρώμα της αγάπης.
Μα είναι το χρώμα της φωτιάς.
Καίγεσαι μα δεν το νιώθεις.. αρμενίζεις.
Ύστερα έρχεται η νύχτα
τόσο φωτεινή που ποτέ δεν είδες
Και κλαις...
Δεν βλέπεις το πέλαγο...
Αλλά το αίμα...
Το δικό σου
Και εσύ ωχρή ..νεκρή…καπετάνισσα του πόνου
Τιμονιέρισα στο τίποτα…
Και το αίμα στεγνώνει…και γίνεται ένας λεκές
Τόσο αποκρουστικός...
Σαν τις σκέψεις σου...
Που παγωμένες κοιτούν το κενό.
Το κενό που νόμιζαν θάλασσα..
Το κενό που νόμιζαν αγάπη..

Στον καθένα μας ανήκει και μια ανάμνηση απο μια αγάπη ψεύτρα....

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ !!!!!!

Η αγάπη μου για σένα
είναι ένα ταξιδι....
Ξεκινάει από πάντα
και τελειώνει  στο ποτέ....

Οι Σταγόνες Των Ζωών.

Μέσα στα σκοτάδια του χρόνου μια μυστηριακή φωτεινή πλημμύρα από αμέτρητα φώτα, ρέει σαν ένας ατέλειωτος καταρράκτης. Κανείς δεν γνωρίζει τις πηγές του. Κανείς δεν γνωρίζει σε ποια απόμακρη θάλασσα χύνεται. Είναι ο καταρράκτης της ζωής. Σαν τ’ αστέρια που πέφτουν, άπειρες ζωές διαγράφουν μία σύντομη φωτεινή γραμμή στο Χρονικό σκοτάδι και σβήνουν. Η ζωή στο σύνολο της μοιάζει μ’ ένα αιώνιο φωτεινό καταρράκτη, αλλά οι σταγόνες των ζωών που την αποτελούν δεν διαρκούν αιώνια. Κάθε άλλο. Το σκοτάδι του Χρόνου είναι πολύ πυκνό γι’ αυτές. Και μερικές από τις σταγόνες αυτές είμαστε εμείς. Και φιλοσοφούμε… Και μιλούμε για το μοιραίο… και λέμε ότι έτσι είναι η φύση… ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτη κατάσταση… ότι ο χρόνος είναι αδυσώπητος…

Ας δεχτούμε ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Ας υποθέσουμε ότι πιο πέρα υπάρχει μια άλλη ζωή. Δεν μας διώχνει το φόβο του...