Οι Σταγόνες Των Ζωών.

Μέσα στα σκοτάδια του χρόνου μια μυστηριακή φωτεινή πλημμύρα από αμέτρητα φώτα, ρέει σαν ένας ατέλειωτος καταρράκτης. Κανείς δεν γνωρίζει τις πηγές του. Κανείς δεν γνωρίζει σε ποια απόμακρη θάλασσα χύνεται. Είναι ο καταρράκτης της ζωής. Σαν τ’ αστέρια που πέφτουν, άπειρες ζωές διαγράφουν μία σύντομη φωτεινή γραμμή στο Χρονικό σκοτάδι και σβήνουν. Η ζωή στο σύνολο της μοιάζει μ’ ένα αιώνιο φωτεινό καταρράκτη, αλλά οι σταγόνες των ζωών που την αποτελούν δεν διαρκούν αιώνια. Κάθε άλλο. Το σκοτάδι του Χρόνου είναι πολύ πυκνό γι’ αυτές. Και μερικές από τις σταγόνες αυτές είμαστε εμείς. Και φιλοσοφούμε… Και μιλούμε για το μοιραίο… και λέμε ότι έτσι είναι η φύση… ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτη κατάσταση… ότι ο χρόνος είναι αδυσώπητος…

Ας δεχτούμε ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Ας υποθέσουμε ότι πιο πέρα υπάρχει μια άλλη ζωή. Δεν μας διώχνει το φόβο του...