Σκοτεινά τα μάτια μου, σαν την ασπρόμαυρη εικόνα σου να φεύγεις.
Σκοτεινή η μέρα, όπως τα σύννεφα που με σκεπάζουνε.
Τεράστιο το κενό που νιώθει η ψυχή μου.
Τεράστιο και το γιατί, γιατί δεν πάλεψες.
Γιατί δε διεκδίκησες, έφυγες με μια παραίτηση.
Το δύσκολο το διεκδικείς, το κερδίζεις και το κρατάς για πάντα.
Το εύκολο έρχεται και φεύγει ίδιο....
Είναι άδικο να φεύγεις με την ψευδαίσθηση της μάχης που ήταν εξαρχής χαμένη.
Άδικο και κρίμα, αλλά ποιος νοιάζεται......
Η ψυχή είναι βαθιά για ν' αντέξει τις κόκκινες μαχαιριές, αλλά ως πότε;
Και... αργεί να ξημερώσει...
Οι εφιάλτες είναι πάντα εδώ...
4 σχόλια:
Για μας τα τέκνα του ερέβους η νύχτα ποτέ δεν είναι αρκετή.
Και με τους εφιάλτες μας τη βρίσκουμε τρελλά.
Καλή και μεγάλη νύχτα! (Γεμάτη εφιάλτες φυσικά).
Να είσαι καλά ρε Παρείσακτε μιας έφτιαξες την μέρα….
Καλημέρα και καλή δουλειά….
Φιλιά!!!!
Η ΜΕΡΑ ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΑΠΛΑ ΜΕΤΡΑΜΕ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ. ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΘΕΙ Η ΝΥΧΤΑ.
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ
Μάλλον καλέ μου Παρείσακτε θέλεις να πεις ότι μόνο εσύ μετράς τις ώρες για να περάσει η μέρα...έγω όμως όχι...δεν μου αρέσει το σκοτάδι...
Καλό βράδυ..
Δημοσίευση σχολίου