Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ;


Κι αν ακόμη γινόταν να ταξιδέψω
στα τρίσβαθα του μυαλού σου,
κι αν ήταν βολετό να εξηγήσω
κάτι απ' τις απόκρυφες σκέψεις σου,
θα 'πρεπε για να σε γνωρίσω
να προσεγγίσω την ψυχή σου.
Που όμως να ψάξω να τη βρω;
Πώς να ξεπεράσω αυτό το μυστήριο;
θα μείνουμε άγνωστοι, ανήμποροι,
με μόνη βοήθεια κάποια σημάδια,
που γρήγορα κι αυτά θα ξεθωριάσουν.


Σάββας Γαβριηλίδης

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Η παρουσία της απουσίας

Είναι εκείνες τις φορές που με ακουμπάς με κρύο και όμως εγώ πάλι έρχομαι .Είναι για ‘μένα που δεν θέλεις να έρχομαι ,όχι για ‘σένα. Μου λες , “Ξύπνα ! Ξύπνα! Για να ‘σαι κοντά μου πρέπει να συγκατοικείς μ’ ένα τέρας. Είναι το τέρας που κατατεμαχίζει την ωραία ανθρώπινη καρδιά. Που σ’ ένα μυστικό συμπόσιο ,μια μέρα, αφού κομματιάσει ολοκληρωτικά και την δικιά σου, θα φάει κάθε της κομμάτι απολαμβάνοντας και το τελευταίο .Δεν πρέπει ! Δεν γίνεται ,να το περάσεις αυτό!
Ξύπνα ! Η πραγματικότητα δεν έχει χαρούμενο τέλος ,δεν ζούνε όλοι .Πάντα μόνο ο ένας απ’ τους δυο .Ποτέ και οι δυο μαζί ! Kι’ αυτό το ξέρει το τέρας .Από αυτό ζει! Απ’ αυτό επιβιώνει!”.
Άνοιξα στην αρχή θυμάμαι τα μάτια μου ,τα σκούπισα από κάθε λογής ανάμνηση σου. Είπα θα μείνω μακριά σου ,να το παλέψω , να επιβιώσω. Να δοκιμάσω να ξεχαστώ με τραγούδια χαράς . Να ηρεμήσει ,να φύγει μακριά το τέρας . Να κάνω αυτό που θες. Έπρεπε να το ‘ξερα όμως ,ότι μόνο η δουλειά, μόνο οι φίλοι ,μόνο η μουσική, μόνο η προσευχή… .μόνο, δεν φτάνουν, δεν διώχνει το τέρας ,την επιθυμία να ‘μαι μαζί σου.
Ύστερα φώναξα. Κάθε μέρα φωνάζω! Φωνάζω μες στην ψυχή μου και την κουφαίνω! Είναι το μόνο που μπορώ, η μόνη άμυνα μου. Η μόνη που με κρατά να μένω εδώ, ακόμα εδώ .Δεν θέλω κανένα άλλο πλάσμα, μονό εσένα !Εσένα ! Εσένα!
Για δες τώρα έρχεται καταπάνω μου το τέρας και ‘γω του φωνάζω , σκότωσε με! Σκότωσε με! Σκότωσε με! Τι κι αν με κατασπαράξει, εγώ θα ‘μαι ‘δω .Θα ξέρω ότι προσπάθησα να φιμώσω τα όνειρα μου , αγαπώντας . Αγαπώντας ! Αγαπώντας ακόμα και την παρουσία της απουσίας σου. Της απουσίας σου, που παίρνει διαστάσεις μαγικές και πνίγομαι ,παραδίνομαι, λες και δεν έχω τίποτα πια ,τίποτα! Τίποτα! Αφού μαζί σου δεν μπορώ να ‘μια , δεν θέλω άλλες αγάπες .Δεν θέλω να ξεφύγω απ’ το τέρας !
Δεν παλεύω μαζί με το τέρας αυτό ,είναι "μάχη χαμένη": . Ανοίγω τα χέρια μου μόνο, σαν φτερούγες. Εκείνο τα αρπάζει σαν κλαδιά και τα τσακίζει, να μην ξανά προστατέψουν, να μην ξανά αγκαλιάσουν ,να μην έξανα γευτούνε την αφή ,το ζύμωμα της δημιουργίας. Μπήγει τα νύχια του στο στήθος μου ,μου ξεριζώνει την καρδιά και ο αφόρητος πόνος σταματά για πάντα . Βλέπω να βάζει την καρδιά μου πάνω σε μια αγία τράπεζα και να τη κόβει στην μέση .Ύστερα μου επιστρέφει το ένα κομμάτι της καρδιάς. Και το άλλο το κλείνει μέσα σ’ ένα ξύλινο κουτί .Ανοίγει το στόμα του και το καταπίνει. Γυρίζει περίλυπα και μ’ ένα μουγκρητό μου λέει, “ Τώρα μην ανησυχείς άλλο , μην σε νοιάζει ,κανείς δεν θα βρει το άλλο μισό της καρδιά σου ,κανένα δεν θα αφήσω να το πάρει .Το φύλαξα στο στομάχι μου και για να το πάρει οποιοσδήποτε θα πρέπει πρώτα να σκοτώσει εμένα . Έχεις σωθεί , η πιστή σου σε ‘σωσε”.
Κάθε βράδυ από τότε κάνω αυτό που φεύγοντας μου ‘πες αν σ’ αγαπώ να κάνω. Να προσπαθήσω να βρω άλλη αγάπη .Βάφω τα μάτια του τέρατος , με βαθύ μπλε της θάλασσας. Όμοια με τα δικά σου. Καθώς κοιμάται το τέρας, ξαπλώνω δίπλα του και του χαϊδεύω μακριά κοκκινοχρυσαφιά μαλλιά σαν τα δικά σου. Ώσπου να πάρει την μορφή σου. Και εκείνο μικραίνει μαζεύεται σαν εσένα, κουρνιάζει στην αγκαλιά μου .Γίνεται εσύ .

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Φυγή.....

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωϊνό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας
Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή

Γιώργος Σεφέρης

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Η πέτρα σκληρή να την καίει
ανελέητα
το μεσημέρι του καλοκαιριού
κι εκείνο το κύμα να κλαίει
χαϊδεύοντας τα άσπρα μαλλιά
της θάλασσας.
Τι θλίψη!

Το δειλινό μάτωσε
ο ήλιος αυτοκτόνησε
πάνω στη γυαλιστερή κόψη
του νερού
έζησα το πένθος της ημέρας
και της απουσίας σου
η νύχτα ήρθε σαν λύτρωση
το γκρίζο σιγά – σιγά
αγρίεψε προς το μαύρο
έκλεισε στα τρυφερά χέρια
το τελευταίο μου δάκρυ
μικρό διάφανο
ακρωτηριάστηκε
στις παρειές του πόνου
προσπάθησα να το σώσω
να το κρύψω στην παλάμη μου
ήθελα να σου το χαρίσω.

Τώρα δεν έχω ούτε ένα δάκρυ
για να σου δώσω!

ΦΑΙΔΡΑ ΣΑΜΠΑΘΑ

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Εν λευκώ


Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
τώρα δε θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρη η τρέλα
αν είχε σώμα θα ‘ ταν πάλι ψέμα

Κοίτα τα χέρια πώς γυρνούν στον τοίχο
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ‘χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λένε οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα ‘τανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρο ο φόβος
αν είχε σώμα θα ‘ταν σαν κι εμένα

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε σ’το πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν ‘ανέβεις

Και σε λυπούνται που δεν το ‘χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτόν το τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να ‘ναι σαν κι εμένα

Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ

Νατάσα Μποφίλιου - Εν Λευκώ

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Σε θέλω εδώ





Σε θέλω εδώ για να μπορώ Όλα όσα ζω να ‘ναι δικά μου
Να ‘σαι πληγή απ’ τη πληγή
Να ‘σαι χαρά απ ‘τη χαρά μου
Να ‘σαι εδώ γιατί η ζωή
Με ένα σώμα δεν αρκεί
Σε θέλω εδώ για να υπάρχω

Σε θέλω εδώ για να μπορώ
Να ‘χω έναν άνθρωπο δικό μου
Με τη σιωπή να του μιλώ
Όπως μιλάω στον εαυτό μου
Και να μοιράζομαι στα δυο
Τα άστρα, το χρόνο, το λεπτό

Ότι και αν γίνει καρδιά μου
Εσύ να ‘σαι δω

Να μπορώ…. να σ’ αγαπήσω…
Να μπορώ…. να σε μισήσω …
Με το βλέμμα να σου δείξω
Χωρίς να μιλήσω… τι θέλω να πω

Σε θέλω εδώ να σε κοιτώ
Να σε ξυπνάω, να σε κοιμίζω
Σε θέλω εδώ… για να μπορώ
Κάτι από αγάπη να θυμίζω…
Να ‘σαι εδώ γιατί η ζωή
Με ένα σώμα δεν αρκεί
Ότι κι αν γίνει καρδιά μου
Εσύ…. Να…. σαι εδώ (να μπορώ να σ’ αγαπήσω)

Σε θέλω εδώ για να μπορώ (να μπορώ να σε μισήσω)
Σε θέλω εδώ για να μπορώ
Με το βλέμμα να σου δείξω, χωρίς να μιλήσω
Τι νιώθω…

Σε θέλω εδώ γιατί η ζωή με ένα σώμα δεν αρκεί
Ότι κι αν γίνει σε θέλω (σε θέλω εδώ)

Σε θέλω εδώ…
Σε θέλω εδώ…
Να μπορώ…. να σ’ αγαπήσω (σε θέλω εδώ για να μπορώ)
Να μπορώ…. να σε μισήσω (σε θέλω εδώ για να μπορώ)
Με το βλέμμα να σου δείξω….χωρίς να μιλήσω…..τι θέλω να πω
Σε θέλω εδώ… Σε θέλω εδώ

Σε θέλω εδώ ~ Γαλάνη - Καραδήμος

Ο χρόνος και η αγάπη...



Mιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν
η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, ο Πλούτος, η Αλαζονεία, η Αγάπη…
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει :
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου
και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»
της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.
«Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
«Γνώση, ποιός με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.
«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Άρσενη που μου το έστειλε!

Υπάρχει μοίρα?



Υπάρχει μοίρα ή όλα όσα μας συμβαίνουν είναι στην τύχη σκορπισμένα; Υπάρχει μόνο σύμπτωση ή κάτω από τα φαινόμενα που λέμε σύμπτωση δουλεύουν μυστικές ρίζες που πλέκονται με προσχεδιασμένο ειρμό;
Τι να πιστέψει κανείς…
Το βέβαιο είναι ότι τίποτα δεν συμβαίνει δίχως λόγο.
Κάποιος πρέπει να μάθει κάτι, κάποιος πρέπει να χάσει κάτι ή να κερδίσει…

Αν δεν σε ξαναδώ



Είναι κάτι φορές που θυμώνω
κι είναι κάτι στιγμές που αδιαφορώ
μα όλα γύρω μιλούν για σένα μόνο
πόσο θέλω ξανά να σε δω

Κι αν δε σε ξαναδώ
τα μάτια μου θα κλείσω
μια ζωγραφιά θα γίνεις στο μυαλό
Κι αν δε σε ξαναδώ
δε θα ξαναδακρύσω
μι’ ανάμνηση θα γίνεις ν’ αγαπώ

Είναι κάτι φορές που σ’ αγαπάω
κι έιναι κάποιες στιγμές που σε μισώ
πόσο ακόμα θα ζω για να πληρώνω
λάθη που ξέρεις καλά φταίμε κι οι δυο

Κι αν δε σε ξαναδώ
τα μάτια μου θα κλείσω
μια ζωγραφιά θα γίνεις στο μυαλό
Κι αν δε σε ξαναδώ
δε θα ξαναδακρύσω
μι’ ανάμνηση θα γίνεις ν’ αγαπώ

Στίχοι/Μουσική: Τάκης Δαμάσχης

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Όταν η αγάπη νικάει τον θάνατο..


Μία συγκλονιστική ιστορία που είδα σήμερα. Δεν είναι πρόσφατη. Έχει συμβεί πριν 4 χρόνια περίπου. Η Katie Kirkpatrick, 21 χρονών και ο αρραβωνιαστικός της Nick Godwin 23. Στην φωτογραφία ο Nick περίμενε την Katie να τελειώσει μια από τις πολλές χημειοθεραπείες που έκανε. Βρισκόταν ήδη στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να παντρευτεί, ρυθμίζοντας ως και την τελευταία λεπτομέρεια του γάμου της, ακόμα και αν χρειάστηκε να είναι με μία μπουκάλα οξυγόνου, με μία ισχυρή δόση μορφίνης και να σφίγγει τα δόντια ώστε να χαμογελάει στις φωτογραφίες.



Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2005 και ύστερα από πέντε μέρες η ψυχούλα της ταξίδεψε για τελευταία φορά. Η ιστορία των δύο παιδιών είναι μία από τις μεγαλύτερες αποδείξεις ότι η αγάπη νικάει τον θάνατο.




Η Katie, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι με τη φιάλη οξυγόνου, ακούγοντας ένα τραγούδι από τον άντρα της και τους φίλους του.


Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη αρετή. Είναι η πιο μεγάλη και από το μαρτύριο. Χωρίς το μαρτύριο, η αγάπη σώζει. Χωρίς την αγάπη, το μαρτύριο δεν ωφελεί σε τίποτε.

Θα ζήσω για να έχω να θυμάμαι.....


Moυ λείπουν....
Όλοι οι μεγάλοι έρωτες της ζωής μου, λείπουν και μου λείπουν. Μου λείπει η θύμηση της αγάπης μου γι 'αυτούς, του έρωτα που κάλυπτε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μου, του παράλληλου, δικού μου σύμπαντος που δημιουργούσα μόνο για να στεγάσω όλες τις μορφές που αυτοί οι έρωτες έπαιρναν, να τους κλειδώσω εκεί ανέγγιχτους, φωτογραφικά αποτυπωμένους μέσα μου ώστε ο χρόνος να μην τους αλλοιώσει...

Τώρα κινούμαι, ζω και αναπνέω σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, αυτό της ανάμνησης. Οι θυμίσεις μου είναι το πολυτιμότερο φυλαχτό που χάρισα στον εαυτό μου, η μεγάλη μου ανταμοιβή, το σπίτι μου και η φυλακή μου. Στη ζωή μου δεν έμαθα να ονειροπολώ, μόνο να θυμάμαι, να αναπολώ όλες τις μικρές και μεγάλες στιγμές που σφράγισαν τη ζωή μου, της έδωσαν χρώμα και άρωμα, γεύση και οσμή. Σε αυτές με θυμάμαι από μικρή να καταφεύγω σε στιγμές δύσκολες, χαρούμενες, γλυκόπικρες ή φοβισμένες.
Κι όμως, κλείνοντας τα 21, οι αναμνήσεις μου, πιο ζωντανές από ποτέ, μου προκαλούν πόνο και θλίψη, γιατί θέλω να τις εμπλουτίσω και δεν μπορώ. Κι έτσι βρίσκομαι ξαπλωμένη, με το κινητό στο χέρι, έτοιμη να καλέσω τα 3 πιο ποθητά νούμερα στη ζωή μου και να πω 'μου έλειψες τόσο πολύ, η φωνή σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, ήθελα απλά να το ξέρεις, σε σκέφτομαι, και θυμάμαι τα πάντα, θυμάμαι όλα όσα περάσαμε μαζί, όλες τις μικρές στιγμές που σε κοίταζα και έκλαιγα από ευτυχία μέσα μου, ξέροντας πως η στιγμή αυτή θα χαραχθεί πάνω μου αιώνια..'
Αλλά ποτέ δεν τους το είπα. Αχ πόσα πολλά δεν έχω πει στη ζωή μου... Άραγε τί θα άλλαζε αν όλοι οι μεγάλοι έρωτές μου ήξεραν πόσο μεγάλοι ήταν για μένα; Τί θα έλεγαν ξέροντας πως κάτι με κρατάει πάντα δεμένη μ' αυτούς, έτσι ώστε σα το δολοφόνο να ξαναγυρίζω στα μέρη του έρωτά μου;
Αν το καλοσκεφτείς, δεν αποζητώ τίποτα παραπάνω από την ανθρώπινη επαφή, το ειλικρινές άγγιγμα, το βαθύ βλέμμα. Οι περισσότεροι γύρω μου δεν με βλέπουν πραγματικά, ίσως απλά με κοιτάνε. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μου με τέτοια άνεση που καταντά παρανοϊκό. Κι αυτή η παράνοια είναι που με ξαναφέρνει κοντά στις αναμνήσεις μου.
Κάποτε οι αναμνήσεις αυτές διανθίζονται από περισσότερες λεπτομέρειες, τους προσθέτω αγγίγματα, λέξεις, φιλιά, μόνο για να νιώσω τη στιγμή να ζωντανεύει μέσα μου, ώστε να νιώσω κι εγώ ζωντανή. Η υπνοβασία για μένα είναι κάτι που συμβαίνει όταν είμαι ξύπνια και όχι όταν κοιμάμαι. Στις ήσυχες ώρες του ύπνου μου βρίσκω τις απαντήσεις σε όλες μου τις ερωτήσεις, συναντώ τους εραστές που με έπλασαν και βλέπω το τέλος της κάθε ιστορίας με τρόπο που αλλιώς δεν μπορώ να δω.
Είναι στον ξύπνιο μου όμως που νιώθω συχνά υπνωτισμένη, σα να μη μπορώ να συνέλθω και ακόμα να κοιμάμαι.
Ίσως φαντάζει σουρεαλιστικό, αλλά η ζωή που πάντα ονειρευόμουν και ποθούσα είναι η ζωή που ζω ανάμεσα σε δυο μαξιλάρια, πότε κοιμισμένη, πότε κάνοντας έρωτα, πότε κλαίγοντας και πότε περιμένοντας το αύριο να έρθει χωρίς όμως πραγματική προσμονή. Κυρίως όμως, η ονειρεμένη ζωή μου αποτελείται από κομμάτια αναμνήσεων τόσο εκλεκτά τοποθετημένων που σχεδόν δημιουργούν μια νέα, δική τους πραγματικότητα.

Θέλω να ξανά ερωτευτώ τρελά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να ζήσω για να έχω να θυμάμαι, να βάλω πολλά ακόμα κομμάτια στο πάζλ της ζωής μου και ίσως, μετά από πολλά χρόνια, ως σοφή γριά να έχω κάτι ενδιαφέρον για να διηγούμαι...για να μη νιώθω πως η ζωή μου κύλησε και με προσπέρασε.
Θα ζήσω για να έχω να θυμάμαι...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΤΕΛΙΚΑ?



Η λέξη ‘’αγάπη’’ έχει αλλοιωθεί με την πάροδο των χρόνων. Παλιότερα όταν κάποιος έλεγε σε κάποιον ‘’σ’ αγαπώ ‘’ ,το έκανε γιατί νοιαζόταν πραγματικά για τον άνθρωπό του και προσπαθούσε μέσα σε μια τόσο δα λέξη να χωρέσει όλα τα συναισθήματά του. Πλέον στις μέρες μας η αγάπη αλλάζει μορφή με γρήγορους ρυθμούς. Μέσα σε μια σχέση ο καθένας ζητά άλλα πράγματα. Η αγάπη έχει χάσει πλέον το νόημα και την αξία της. Πολλοί είναι αυτοί που λένε ‘’σ’ αγαπώ’’ γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να πουν ή γιατί νιώθουν το χρέος να το πουν, χωρίς όμως να το νιώσουν.

Με τον τρόπο αυτό υπάρχουν και τα λιγοστά άτομα που πιστεύουν ότι έχουν τα πάντα και ότι επιτέλους βρήκαν αυτό το ιδανικό που πάντα έψαχναν, χωρίς κάτι τέτοιο να ισχύει τις πιο πολλές φορές. Αρχίζεις και βλέπεις άτομα να νιώθουν μοναξιά και να απογοητεύονται ολοένα και περισσότερο, αφού δεν βρίσκουν αυτό που ζητούν.

Αν με ρωτήσετε, πιστεύω μια φορά στη ζωή σου αγαπάς πραγματικά κάποιον, μια αγάπη που όσο και αν περάσουν τα χρόνια δεν ξεχνάς. Όταν έχεις την ευκαιρία να νιώσεις την αγάπη, γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Πετάς συνέχεια σε ένα ροζ συννεφάκι, χαμογελάς χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος και είσαι αφηρημένος όλη την ώρα. Είναι ένα συναίσθημα απερίγραπτο. Ακόμα και τα άτομα που δεν έχουν σχέση, κάποια στιγμή στη ζωή τους αναζητούν άτομα που θα τους αγαπήσουν πραγματικά, χωρίς να θέλουν να τους εκμεταλλευτούν και να τους κοροϊδέψουν. Όπως είχε πει ένας φίλος μου : ‘’ο έρωτας με έρωτα περνάει, αλλά η αγάπη δεν ξεχνιέται ποτέ’’. Όποιος έχει την ευκαιρία να ζήσει την αγάπη στις μέρες μας είναι πολύ τυχερός και δεν πρέπει να θέτει περιορισμούς σε τίποτα, απλά να ζήσει τη κάθε στιγμή όσο πιο έντονα μπορεί.

Πολλοί είναι αυτοί στις μέρες μας που αποφεύγουν να δώσουν αγάπη, γιατί φοβούνται ότι θα προδοθούν, ότι θα μείνουν μόνοι τους ή ότι ανοίχτηκαν σε κάποιον δίχως την ανάλογη ανταπόκριση. Αυτή η αντίληψη πιστεύω είναι αβάσιμη κάποιες φορές. Όλοι έχουμε πληγωθεί πάνω από μια φορά στη ζωή μας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βρούμε και ένα άτομο με πραγματικά συναισθήματα, αρκεί να μην το βάζουμε κάτω και να προσπαθούμε μέχρι να γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι.

Υπάρχουν και από την άλλη πλευρά και τα άτομα που επιζητούν τη δέσμευση. Ο καθένας βέβαια για τους δικούς του λόγους. Σίγουρα όλοι μας θα έχουμε συναντήσει φίλους ή απλά γνωστούς που θέλουν να έχουν σχέση απλά για να είναι με κάποιον. Τις πιο πολλές φορές αυτό γίνεται λόγω ανασφάλειας και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Το να μείνεις και για ένα διάστημα μόνος σου δεν θα σε επηρεάσει αρνητικά. Είναι καλό να είσαι και ανεξάρτητος, να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις και μόνο όταν νιώσεις την ανάγκη να δώσεις αγάπη σε κάποιον και να μοιραστείς κάποια συναισθήματα να δεσμευτείς. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, οπότε η συμπεριφορά του καθενός μέσα σε μια σχέση ποικίλει.

Ωστόσο υπάρχουν και εκείνα τα άτομα που όντως έχουν πραγματική ανάγκη να είναι με κάποιον. Όχι απλά για να περνάνε μόνο καλά, αλλά για να δώσουν και να πάρουν. Να νοιώσουν αγάπη, τρυφερότητα, αληθινό ενδιαφέρον, να έχουν έναν άνθρωπο που μπορεί να τους στηρίξει, να τους ακούσει και να τους κάνει ευτυχισμένους.

Η κάθε σχέση έχει όμως και δυσκολίες, αυτό δεν μας εμποδίζει ωστόσο στο να φτιάξουμε μια σχέση σωστή και πάνω απ’ όλα αληθινή. Αναζητείστε το άτομο που θα σας βλέπει ξεχωριστούς, που δεν θα θέλει να σας αλλάξει, που θα είναι σε θέση να δεχτεί και τα θετικά και τα αρνητικά σας και δεν θα χάσετε. Αφεθείτε σε αυτά που νιώθετε και μην φοβάστε να εκφραστείτε. Να είστε ειλικρινής πάνω απ’ όλα με τον εαυτό σας και μην τον κοροϊδεύετε λέγοντάς του ότι δεν αγαπάτε. Κανένας δεν είναι η εξαίρεση στην αγάπη. Για αυτό τον λόγο, αναζητείστε τη σωστή σχέση και αγαπήστε χωρίς να φοβάστε. Μια σχέση χωρίς αληθινά συναισθήματα δεν έχει νόημα να υπάρχει. Αγαπήστε ακόμα και αν πληγωθείτε.