Όπως το αποτύπωμα των κορμιών μας
Ούτε σημάδι δεν θ’ απομείνει πως βρεθήκαμε σ’ αυτό τον τόπο.
Ο κόσμος κλείνει πίσω μας,
Η άμμος ξαναστρώνεται.
Μπροστά μας είναι κιόλας ημερομηνίες
Που πια δεν υπάρχεις,
Κιόλας ένας άνεμος παρασύρει σύννεφα
Που δε θα βρέξουν πάνω στους δυο μας.
Και τ’ όνομά σου είναι κιόλας στις λίστες των επιβατών των πλοίων
Που και μόνο οι ονομασίες τους
Νεκρώνουν την καρδιά.
Οι τρεις γλώσσες που ξέρω,
Όλα τα χρώματα που μέσα τους βλέπω κι ονειρεύομαι:
Τίποτα απ’ αυτά δεν θα με βοηθήσει.
ΓΕΧΟΥΝΤΑ ΑΜΙΧΑΪ
2 σχόλια:
Η άμμος παραμένει στρωμένη μέχρι να φυσήξει άνεμος.
Πάντα τελικά, αργά ή γρήγορα φυσάει ο άνεμος, έτσι ξαφνικά, εκεί που νομίζεις ότι έχεις βυθιστεί στην άβυσσο και στο απόλυτο έρεβος. Στην επόμενη γωνία του δρόμου μπορεί να νιώσεις ένα απαλό αεράκι ή ακόμα και ένα θυελλώδη άνεμο που θα
Παρασύρει την άμμο και τις στάχτες των χαμένων-καμένων ονομάτων!
Ας είναι έτσι, έστω και με κενό ονομάτων.
Που θα μπορούσε να φέρει νέα ονόματα…
Σημασία έχει ότι μπορείς και σκέφτεσαι και μπορείς ακόμα, εσύ σίγουρα μπορείς, να αποφασίσεις, για ότι καλύτερο θες για το μέλλον σου.
Όμορφο ποίημα και πολύ μελαγχολικό!
Καλό βράδυ καλή μου Latina :- )))
Νικόλα μου προτιμώ το κενό ονομάτων...
Φιλιά Πολλά
Κάλο Βράδυ...
Δημοσίευση σχολίου