Non chiederci la parola che squadri da ogni lato
l' animo nostro informe, e a lettere di fuoco
lo dichiari e risplenda come un croco
perduto in mezzo a un polveroso prato.
Ah l'uomo che se ne va sicuro,
agli altri ed a se stresso amico,
e l' ombra sua non cura che la canicola
strampa sopra uno scalcinato muro!
Non domandarci la formula che mondi possa aprirti,
s― qualche storta sillaba e secca come un ramo.
Codesto solo oggi possiamo dirti,
ci* che non siamo, ci* che non vogliamo.
• ΕΟΥΤΖΕΝΙΟ ΜΟΝΤΑΛΕ (1896-1981)
Μη μας ζητάς τη λέξη που την άπλαστη να ορθογωνιάζει
ψυχή μας, από την κάθε της πλευρά και να τη φανερώνει
με πύρινα γράμματα και σαν κρόκος σ' ένα γεμάτο σκόνη
λιβάδι καταμεσής χαμένος ν' απαυγάζει.
Αχ ο άνθρωπος που βέβαιος πάει σε δρόμο χαραγμένο
με τους άλλους και με τον εαυτό του φίλος, ενώ συνάμα
για τη σκιά του δεν νοιάζεται, που το κυνικό το κάμα
σε τοίχο την αποτυπώνει με σοβά πεσμένο!
Μη από μας τον τύπο γυρεύεις που κόσμους θα σου ανοίξει,
μα κάποια στρεβλή και ξερή σαν κλαδί συλλαβή να σου πούμε.
Σήμερα μόνο ένα πράγμα ο λόγος μας μπορεί να σου δείξει,
τι είναι αυτό που δεν είμαστε, τι δεν επιθυμούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου