ΜΟΝΙΜΩΣ Kenneth Koch

Κάποια μέρα τα Ουσιαστικά συγκεντρώθηκαν στον δρόμο.
Ένα επίθετο, μια σκοτεινή ομορφιά, πέρασε από κει.
Τα Ουσιαστικά γοητεύτηκαν, συγκινήθηκαν, έγιναν κάτι άλλο.
Την επόμενη μέρα ήρθε ένα Ρήμα και δημιούργησε την πρόταση.

Κάθε πρόταση λέει κάτι - για παράδειγμα, «Αν και ήταν σκοτεινή
και βροχερή μέρα όταν πέρασε το Επίθετο, θα θυμάμαι την αγνή
και γλυκιά έκφραση στο πρόσωπό της ως τη μέρα που θα φύγω
για πάντα από την πράσινη, αποδοτική γη.»
Ή, «Αντρέα, κλείνεις σε παρακαλώ το παράθυρο;»
Ή, για παράδειγμα, «Σ' ευχαριστώ, η ροζ γλάστρα στο περβάζι
του παραθύρου άλλαξε πρόσφατα χρώμα προς το ανοιχτό κίτρινο,
εξαιτίας της ζέστης από το εργαστήριο βραστήρων που βρίσκεται
εδώ κοντά.»

Την άνοιξη οι Προτάσεις και τα Ουσιαστικά ξάπλωσαν σιωπηλά
στο χορτάρι.
Εδώ και εκεί ακουγόταν κάποιος μοναχικός Σύνδεσμος που φώναζε,
«Και! Αλλά!»
Το Επίθετο όμως δεν εμφανίστηκε.

Όπως χάνεται το επίθετο στην πρόταση,
χάνομαι και 'γω στα μάτια σου, τα αυτιά σου, τη μύτη σου, τον
λαιμό σου-
Μ' έχεις μαγέψει μ' ένα φιλί
που μόνο αν καταστραφεί η γλώσσα θα σβήσει.

μτφρ. Βασίλης Παπαγεωργίου