Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ;


Κι αν ακόμη γινόταν να ταξιδέψω
στα τρίσβαθα του μυαλού σου,
κι αν ήταν βολετό να εξηγήσω
κάτι απ' τις απόκρυφες σκέψεις σου,
θα 'πρεπε για να σε γνωρίσω
να προσεγγίσω την ψυχή σου.
Που όμως να ψάξω να τη βρω;
Πώς να ξεπεράσω αυτό το μυστήριο;
θα μείνουμε άγνωστοι, ανήμποροι,
με μόνη βοήθεια κάποια σημάδια,
που γρήγορα κι αυτά θα ξεθωριάσουν.


Σάββας Γαβριηλίδης

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Η παρουσία της απουσίας

Είναι εκείνες τις φορές που με ακουμπάς με κρύο και όμως εγώ πάλι έρχομαι .Είναι για ‘μένα που δεν θέλεις να έρχομαι ,όχι για ‘σένα. Μου λες , “Ξύπνα ! Ξύπνα! Για να ‘σαι κοντά μου πρέπει να συγκατοικείς μ’ ένα τέρας. Είναι το τέρας που κατατεμαχίζει την ωραία ανθρώπινη καρδιά. Που σ’ ένα μυστικό συμπόσιο ,μια μέρα, αφού κομματιάσει ολοκληρωτικά και την δικιά σου, θα φάει κάθε της κομμάτι απολαμβάνοντας και το τελευταίο .Δεν πρέπει ! Δεν γίνεται ,να το περάσεις αυτό!
Ξύπνα ! Η πραγματικότητα δεν έχει χαρούμενο τέλος ,δεν ζούνε όλοι .Πάντα μόνο ο ένας απ’ τους δυο .Ποτέ και οι δυο μαζί ! Kι’ αυτό το ξέρει το τέρας .Από αυτό ζει! Απ’ αυτό επιβιώνει!”.
Άνοιξα στην αρχή θυμάμαι τα μάτια μου ,τα σκούπισα από κάθε λογής ανάμνηση σου. Είπα θα μείνω μακριά σου ,να το παλέψω , να επιβιώσω. Να δοκιμάσω να ξεχαστώ με τραγούδια χαράς . Να ηρεμήσει ,να φύγει μακριά το τέρας . Να κάνω αυτό που θες. Έπρεπε να το ‘ξερα όμως ,ότι μόνο η δουλειά, μόνο οι φίλοι ,μόνο η μουσική, μόνο η προσευχή… .μόνο, δεν φτάνουν, δεν διώχνει το τέρας ,την επιθυμία να ‘μαι μαζί σου.
Ύστερα φώναξα. Κάθε μέρα φωνάζω! Φωνάζω μες στην ψυχή μου και την κουφαίνω! Είναι το μόνο που μπορώ, η μόνη άμυνα μου. Η μόνη που με κρατά να μένω εδώ, ακόμα εδώ .Δεν θέλω κανένα άλλο πλάσμα, μονό εσένα !Εσένα ! Εσένα!
Για δες τώρα έρχεται καταπάνω μου το τέρας και ‘γω του φωνάζω , σκότωσε με! Σκότωσε με! Σκότωσε με! Τι κι αν με κατασπαράξει, εγώ θα ‘μαι ‘δω .Θα ξέρω ότι προσπάθησα να φιμώσω τα όνειρα μου , αγαπώντας . Αγαπώντας ! Αγαπώντας ακόμα και την παρουσία της απουσίας σου. Της απουσίας σου, που παίρνει διαστάσεις μαγικές και πνίγομαι ,παραδίνομαι, λες και δεν έχω τίποτα πια ,τίποτα! Τίποτα! Αφού μαζί σου δεν μπορώ να ‘μια , δεν θέλω άλλες αγάπες .Δεν θέλω να ξεφύγω απ’ το τέρας !
Δεν παλεύω μαζί με το τέρας αυτό ,είναι "μάχη χαμένη": . Ανοίγω τα χέρια μου μόνο, σαν φτερούγες. Εκείνο τα αρπάζει σαν κλαδιά και τα τσακίζει, να μην ξανά προστατέψουν, να μην ξανά αγκαλιάσουν ,να μην έξανα γευτούνε την αφή ,το ζύμωμα της δημιουργίας. Μπήγει τα νύχια του στο στήθος μου ,μου ξεριζώνει την καρδιά και ο αφόρητος πόνος σταματά για πάντα . Βλέπω να βάζει την καρδιά μου πάνω σε μια αγία τράπεζα και να τη κόβει στην μέση .Ύστερα μου επιστρέφει το ένα κομμάτι της καρδιάς. Και το άλλο το κλείνει μέσα σ’ ένα ξύλινο κουτί .Ανοίγει το στόμα του και το καταπίνει. Γυρίζει περίλυπα και μ’ ένα μουγκρητό μου λέει, “ Τώρα μην ανησυχείς άλλο , μην σε νοιάζει ,κανείς δεν θα βρει το άλλο μισό της καρδιά σου ,κανένα δεν θα αφήσω να το πάρει .Το φύλαξα στο στομάχι μου και για να το πάρει οποιοσδήποτε θα πρέπει πρώτα να σκοτώσει εμένα . Έχεις σωθεί , η πιστή σου σε ‘σωσε”.
Κάθε βράδυ από τότε κάνω αυτό που φεύγοντας μου ‘πες αν σ’ αγαπώ να κάνω. Να προσπαθήσω να βρω άλλη αγάπη .Βάφω τα μάτια του τέρατος , με βαθύ μπλε της θάλασσας. Όμοια με τα δικά σου. Καθώς κοιμάται το τέρας, ξαπλώνω δίπλα του και του χαϊδεύω μακριά κοκκινοχρυσαφιά μαλλιά σαν τα δικά σου. Ώσπου να πάρει την μορφή σου. Και εκείνο μικραίνει μαζεύεται σαν εσένα, κουρνιάζει στην αγκαλιά μου .Γίνεται εσύ .

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Φυγή.....

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωϊνό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας
Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή

Γιώργος Σεφέρης

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Η πέτρα σκληρή να την καίει
ανελέητα
το μεσημέρι του καλοκαιριού
κι εκείνο το κύμα να κλαίει
χαϊδεύοντας τα άσπρα μαλλιά
της θάλασσας.
Τι θλίψη!

Το δειλινό μάτωσε
ο ήλιος αυτοκτόνησε
πάνω στη γυαλιστερή κόψη
του νερού
έζησα το πένθος της ημέρας
και της απουσίας σου
η νύχτα ήρθε σαν λύτρωση
το γκρίζο σιγά – σιγά
αγρίεψε προς το μαύρο
έκλεισε στα τρυφερά χέρια
το τελευταίο μου δάκρυ
μικρό διάφανο
ακρωτηριάστηκε
στις παρειές του πόνου
προσπάθησα να το σώσω
να το κρύψω στην παλάμη μου
ήθελα να σου το χαρίσω.

Τώρα δεν έχω ούτε ένα δάκρυ
για να σου δώσω!

ΦΑΙΔΡΑ ΣΑΜΠΑΘΑ

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Εν λευκώ


Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
τώρα δε θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρη η τρέλα
αν είχε σώμα θα ‘ ταν πάλι ψέμα

Κοίτα τα χέρια πώς γυρνούν στον τοίχο
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ‘χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λένε οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα ‘τανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρο ο φόβος
αν είχε σώμα θα ‘ταν σαν κι εμένα

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε σ’το πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν ‘ανέβεις

Και σε λυπούνται που δεν το ‘χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτόν το τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να ‘ναι σαν κι εμένα

Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ

Νατάσα Μποφίλιου - Εν Λευκώ