ανελέητα
το μεσημέρι του καλοκαιριού
κι εκείνο το κύμα να κλαίει
χαϊδεύοντας τα άσπρα μαλλιά
της θάλασσας.
Τι θλίψη!
Το δειλινό μάτωσε
ο ήλιος αυτοκτόνησε
πάνω στη γυαλιστερή κόψη
του νερού
έζησα το πένθος της ημέρας
και της απουσίας σου
η νύχτα ήρθε σαν λύτρωση
το γκρίζο σιγά – σιγά
αγρίεψε προς το μαύρο
έκλεισε στα τρυφερά χέρια
το τελευταίο μου δάκρυ
μικρό διάφανο
ακρωτηριάστηκε
στις παρειές του πόνου
προσπάθησα να το σώσω
να το κρύψω στην παλάμη μου
ήθελα να σου το χαρίσω.
Τώρα δεν έχω ούτε ένα δάκρυ
για να σου δώσω!
ΦΑΙΔΡΑ ΣΑΜΠΑΘΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου