Θα ζήσω για να έχω να θυμάμαι.....

Moυ λείπουν....

Όλοι οι μεγάλοι έρωτες της ζωής μου, λείπουν και μου λείπουν. Μου λείπει η θύμηση της αγάπης μου γι 'αυτούς, του έρωτα που κάλυπτε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μου, του παράλληλου, δικού μου σύμπαντος που δημιουργούσα μόνο για να στεγάσω όλες τις μορφές που αυτοί οι έρωτες έπαιρναν, να τους κλειδώσω εκεί ανέγγιχτους, φωτογραφικά αποτυπωμένους μέσα μου ώστε ο χρόνος να μην τους αλλοιώσει...

Τώρα κινούμαι, ζω και αναπνέω σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, αυτό της ανάμνησης. Οι θυμίσεις μου είναι το πολυτιμότερο φυλαχτό που χάρισα στον εαυτό μου, η μεγάλη μου ανταμοιβή, το σπίτι μου και η φυλακή μου. Στη ζωή μου δεν έμαθα να ονειροπολώ, μόνο να θυμάμαι, να αναπολώ όλες τις μικρές και μεγάλες στιγμές που σφράγισαν τη ζωή μου, της έδωσαν χρώμα και άρωμα, γεύση και οσμή. Σε αυτές με θυμάμαι από μικρή να καταφεύγω σε στιγμές δύσκολες, χαρούμενες, γλυκόπικρες ή φοβισμένες.

Κι όμως, κλείνοντας τα 21, οι αναμνήσεις μου, πιο ζωντανές από ποτέ, μου προκαλούν πόνο και θλίψη, γιατί θέλω να τις εμπλουτίσω και δεν μπορώ. Κι έτσι βρίσκομαι ξαπλωμένη, με το κινητό στο χέρι, έτοιμη να καλέσω τα 3 πιο ποθητά νούμερα στη ζωή μου και να πω 'μου έλειψες τόσο πολύ, η φωνή σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, ήθελα απλά να το ξέρεις, σε σκέφτομαι, και θυμάμαι τα πάντα, θυμάμαι όλα όσα περάσαμε μαζί, όλες τις μικρές στιγμές που σε κοίταζα και έκλαιγα από ευτυχία μέσα μου, ξέροντας πως η στιγμή αυτή θα χαραχθεί πάνω μου αιώνια..'

Αλλά ποτέ δεν τους το είπα. Αχ πόσα πολλά δεν έχω πει στη ζωή μου... Άραγε τί θα άλλαζε αν όλοι οι μεγάλοι έρωτές μου ήξεραν πόσο μεγάλοι ήταν για μένα; Τί θα έλεγαν ξέροντας πως κάτι με κρατάει πάντα δεμένη μ' αυτούς, έτσι ώστε σα το δολοφόνο να ξαναγυρίζω στα μέρη του έρωτά μου;

Αν το καλοσκεφτείς, δεν αποζητώ τίποτα παραπάνω από την ανθρώπινη επαφή, το ειλικρινές άγγιγμα, το βαθύ βλέμμα. Οι περισσότεροι γύρω μου δεν με βλέπουν πραγματικά, ίσως απλά με κοιτάνε. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μου με τέτοια άνεση που καταντά παρανοϊκό. Κι αυτή η παράνοια είναι που με ξαναφέρνει κοντά στις αναμνήσεις μου.

Κάποτε οι αναμνήσεις αυτές διανθίζονται από περισσότερες λεπτομέρειες, τους προσθέτω αγγίγματα, λέξεις, φιλιά, μόνο για να νιώσω τη στιγμή να ζωντανεύει μέσα μου, ώστε να νιώσω κι εγώ ζωντανή. Η υπνοβασία για μένα είναι κάτι που συμβαίνει όταν είμαι ξύπνια και όχι όταν κοιμάμαι. Στις ήσυχες ώρες του ύπνου μου βρίσκω τις απαντήσεις σε όλες μου τις ερωτήσεις, συναντώ τους εραστές που με έπλασαν και βλέπω το τέλος της κάθε ιστορίας με τρόπο που αλλιώς δεν μπορώ να δω.

Είναι στον ξύπνιο μου όμως που νιώθω συχνά υπνωτισμένη, σα να μη μπορώ να συνέλθω και ακόμα να κοιμάμαι.

Ίσως φαντάζει σουρεαλιστικό, αλλά η ζωή που πάντα ονειρευόμουν και ποθούσα είναι η ζωή που ζω ανάμεσα σε δυο μαξιλάρια, πότε κοιμισμένη, πότε κάνοντας έρωτα, πότε κλαίγοντας και πότε περιμένοντας το αύριο να έρθει χωρίς όμως πραγματική προσμονή. Κυρίως όμως, η ονειρεμένη ζωή μου αποτελείται από κομμάτια αναμνήσεων τόσο εκλεκτά τοποθετημένων που σχεδόν δημιουργούν μια νέα, δική τους πραγματικότητα.

Θέλω να ξανά ερωτευτώ τρελά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να ζήσω για να έχω να θυμάμαι, να βάλω πολλά ακόμα κομμάτια στο πάζλ της ζωής μου και ίσως, μετά από πολλά χρόνια, ως σοφή γριά να έχω κάτι ενδιαφέρον για να διηγούμαι...για να μη νιώθω πως η ζωή μου κύλησε και με προσπέρασε.

Θα ζήσω για να έχω να θυμάμαι...