Είναι εκείνες τις φορές που με ακουμπάς με κρύο και όμως εγώ πάλι έρχομαι .Είναι για ‘μένα που δεν θέλεις να έρχομαι ,όχι για ‘σένα. Μου λες , “Ξύπνα ! Ξύπνα! Για να ‘σαι κοντά μου πρέπει να συγκατοικείς μ’ ένα τέρας. Είναι το τέρας που κατατεμαχίζει την ωραία ανθρώπινη καρδιά. Που σ’ ένα μυστικό συμπόσιο ,μια μέρα, αφού κομματιάσει ολοκληρωτικά και την δικιά σου, θα φάει κάθε της κομμάτι απολαμβάνοντας και το τελευταίο .Δεν πρέπει ! Δεν γίνεται ,να το περάσεις αυτό!
Ξύπνα ! Η πραγματικότητα δεν έχει χαρούμενο τέλος ,δεν ζούνε όλοι .Πάντα μόνο ο ένας απ’ τους δυο .Ποτέ και οι δυο μαζί ! Kι’ αυτό το ξέρει το τέρας .Από αυτό ζει! Απ’ αυτό επιβιώνει!”.
Άνοιξα στην αρχή θυμάμαι τα μάτια μου ,τα σκούπισα από κάθε λογής ανάμνηση σου. Είπα θα μείνω μακριά σου ,να το παλέψω , να επιβιώσω. Να δοκιμάσω να ξεχαστώ με τραγούδια χαράς . Να ηρεμήσει ,να φύγει μακριά το τέρας . Να κάνω αυτό που θες. Έπρεπε να το ‘ξερα όμως ,ότι μόνο η δουλειά, μόνο οι φίλοι ,μόνο η μουσική, μόνο η προσευχή… .μόνο, δεν φτάνουν, δεν διώχνει το τέρας ,την επιθυμία να ‘μαι μαζί σου.
Ύστερα φώναξα. Κάθε μέρα φωνάζω! Φωνάζω μες στην ψυχή μου και την κουφαίνω! Είναι το μόνο που μπορώ, η μόνη άμυνα μου. Η μόνη που με κρατά να μένω εδώ, ακόμα εδώ .Δεν θέλω κανένα άλλο πλάσμα, μονό εσένα !Εσένα ! Εσένα!
Για δες τώρα έρχεται καταπάνω μου το τέρας και ‘γω του φωνάζω , σκότωσε με! Σκότωσε με! Σκότωσε με! Τι κι αν με κατασπαράξει, εγώ θα ‘μαι ‘δω .Θα ξέρω ότι προσπάθησα να φιμώσω τα όνειρα μου , αγαπώντας . Αγαπώντας ! Αγαπώντας ακόμα και την παρουσία της απουσίας σου. Της απουσίας σου, που παίρνει διαστάσεις μαγικές και πνίγομαι ,παραδίνομαι, λες και δεν έχω τίποτα πια ,τίποτα! Τίποτα! Αφού μαζί σου δεν μπορώ να ‘μια , δεν θέλω άλλες αγάπες .Δεν θέλω να ξεφύγω απ’ το τέρας !
Δεν παλεύω μαζί με το τέρας αυτό ,είναι "μάχη χαμένη": . Ανοίγω τα χέρια μου μόνο, σαν φτερούγες. Εκείνο τα αρπάζει σαν κλαδιά και τα τσακίζει, να μην ξανά προστατέψουν, να μην ξανά αγκαλιάσουν ,να μην έξανα γευτούνε την αφή ,το ζύμωμα της δημιουργίας. Μπήγει τα νύχια του στο στήθος μου ,μου ξεριζώνει την καρδιά και ο αφόρητος πόνος σταματά για πάντα . Βλέπω να βάζει την καρδιά μου πάνω σε μια αγία τράπεζα και να τη κόβει στην μέση .Ύστερα μου επιστρέφει το ένα κομμάτι της καρδιάς. Και το άλλο το κλείνει μέσα σ’ ένα ξύλινο κουτί .Ανοίγει το στόμα του και το καταπίνει. Γυρίζει περίλυπα και μ’ ένα μουγκρητό μου λέει, “ Τώρα μην ανησυχείς άλλο , μην σε νοιάζει ,κανείς δεν θα βρει το άλλο μισό της καρδιά σου ,κανένα δεν θα αφήσω να το πάρει .Το φύλαξα στο στομάχι μου και για να το πάρει οποιοσδήποτε θα πρέπει πρώτα να σκοτώσει εμένα . Έχεις σωθεί , η πιστή σου σε ‘σωσε”.
Κάθε βράδυ από τότε κάνω αυτό που φεύγοντας μου ‘πες αν σ’ αγαπώ να κάνω. Να προσπαθήσω να βρω άλλη αγάπη .Βάφω τα μάτια του τέρατος , με βαθύ μπλε της θάλασσας. Όμοια με τα δικά σου. Καθώς κοιμάται το τέρας, ξαπλώνω δίπλα του και του χαϊδεύω μακριά κοκκινοχρυσαφιά μαλλιά σαν τα δικά σου. Ώσπου να πάρει την μορφή σου. Και εκείνο μικραίνει μαζεύεται σαν εσένα, κουρνιάζει στην αγκαλιά μου .Γίνεται εσύ .
