Φυγή.....

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας

έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε

ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό

ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στο πρωϊνό χορτάρι

ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε

να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας

Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε

σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν

να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε

με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε

μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες

κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα

εκείνου του ανθρώπου

κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη

μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε

μέσα στη φυγή

Γιώργος Σεφέρης

ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Η πέτρα σκληρή να την καίει
ανελέητα
το μεσημέρι του καλοκαιριού
κι εκείνο το κύμα να κλαίει
χαϊδεύοντας τα άσπρα μαλλιά
της θάλασσας.
Τι θλίψη!

Το δειλινό μάτωσε
ο ήλιος αυτοκτόνησε
πάνω στη γυαλιστερή κόψη
του νερού
έζησα το πένθος της ημέρας
και της απουσίας σου
η νύχτα ήρθε σαν λύτρωση
το γκρίζο σιγά – σιγά
αγρίεψε προς το μαύρο
έκλεισε στα τρυφερά χέρια
το τελευταίο μου δάκρυ
μικρό διάφανο
ακρωτηριάστηκε
στις παρειές του πόνου
προσπάθησα να το σώσω
να το κρύψω στην παλάμη μου
ήθελα να σου το χαρίσω.

Τώρα δεν έχω ούτε ένα δάκρυ
για να σου δώσω!

ΦΑΙΔΡΑ ΣΑΜΠΑΘΑ